ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

Βρίσκεσαι μέσα στο βιβλιοπωλείο. Ψάχνεις να βρεις ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Κάτι που αφορά ας πούμε τον προγραμματισμό στους υπολογιστές. Στέκεσαι μπροστά στα ράφια και τα μάτια σου έχουν βγάλει αστεράκια καθώς προσπαθείς να διαβάσεις τους τίτλους. Άσε πια που ο λαιμός σου έχει γίνει σαν στραβά χυμένος λουκουμάς.

Ξαφνικά εμφανίζετε μια κυρία κάπου εξήντα πέντε χρονών. Περνάει μπροστά σου και στέκεται εκεί. Κατεβάζει τα γυαλιά που μέχρι εκείνη την στιγμή τα φορούσε στα μάτια που μάλλον διαθέτει στο μέτωπο.

«Καλά», λες, «δεν μπορεί, θα την κάνει, έχει κάνει λάθος στο ράφι…».

Κι όμως, εκείνη συνεχίζει να στέκεται αδιάφορα μπροστά σου. Αρχίζεις και τα παίρνεις στο κρανίο. Ψιθυρίζεις κοντά της. «Συγνώμη, κάνετε λίγο στο πλάι; Έτσι για να μπορούμε να εξυπηρετηθούμε και οι δύο…».

Η κυρία (ακόμα προσπαθείς να την λες κυρία), γυρνάει, σηκώνει πάλι το γυαλί στα μάτια που μάλλον έχει στο μέτωπο και νοιώθεις το αγριεμένο βλέμμα της.

«Κάντε την δουλειά σας κύριε…».

Συνεχίζεις να ματώνεις τις χούφτες σου, καθώς τα νύχια σου έχουν είδη να καρφώνονται από το σφίξιμο στο δέρμα από τις παλάμες σου. Ρωτάς και πάλι ευγενικά. «Ψάχνετε κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο;»

«Ναι αγαπητέ, για να βρίσκομαι εδώ, κάτι θα ψάχνω…»

«Όπως;»

«Το όσα παίρνει ο άνεμος».

«Κυρία μου, εδώ δεν έχει τέτοια βιβλία, εδώ είναι το ράφι με τεχνικά βιβλία για υπολογιστές…»

«Δεν θα μου πεις εσύ τι είναι και τι δεν είναι, άντε φύγε από εδώ…». Κοκκινίζεις, κάμποσοι σε κοιτάνε, ίσως μάλιστα να νομίζουν ότι παρενόχλησες την κυρία του όσα παίρνει ο άνεμος και προσπαθείς δώσεις εξηγήσεις το τι συμβαίνει.

Στο τέλος μάλλον δεν σε καταλαβαίνει κανείς. Έτσι παίρνεις τα μούτρα σου και την κάνεις για να μη σε πάρει ο άνεμος…