Τρελά πράγματα...

Είναι πραγματικά τρελό, αλλά εδώ και καιρό, έχω την εντύπωση ότι κοιμάμαι και βρίσκομαι στην χώρα των ονείρων και συγκεκριμένα στον κόσμο των μαύρων ονείρων, των εφιαλτών. Εδώ και πολύ καιρό, κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο μου και λέω να γράψω κάτι. Μου είναι πραγματικά αδύνατο να γράψω κάτι.

Διαβάζω για τα οικονομικά προβλήματα, πάω να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι κατά των ηλίθιων πολιτικών, αλλά είναι τα νεύρα μου τόσο σπασμένα, που μου είναι αδύνατον να σκεφτώ κάτι σωστό ώστε να γράψω και να μην βρίσω.

Ακόμα και τώρα, πιστέψτε με, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να γράψω κάτι. Τι να γράψω όμως; Έχει χαθεί κάθε ειρμός, οι λέξεις είναι τόσο ανακατεμένες μέσα στο κεφάλι μου, που αδυνατώ να τις βάλω σε σειρά, όπως η κότα όταν σκαλίζει τους σπόρους αντί να τους βάλουν στην σειρά και να τους φάνε.

Βλέπω στις οθόνες των τηλεοράσεων την μούρη του μεγαλύτερου ηλίθιου (μάλλον εμείς είμαστε ηλίθιοι), του Γιώργου του Παπανδρέου, να συνεχίζει τα ψέματα, λες και έχει να κάνει με εκατομμύρια ηλίθιους. Βλέπω τα κανάλια που μέχρι τώρα τον στήριζαν (Mega – ΣΚΑΪ κλπ..), τώρα να τον λοιδορούν λες και όλοι μας δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να φέρουν άλλον έναν υποτακτικό τους που δεν είναι άλλος από τον μεγαλύτερο φασίστα (μπορεί να είναι χειρότερος και από τον Καρατζαφέρη), τον τερατόμορφο Βενιζέλο.

Βλέπεις την κατάλυση του Συντάγματος (άρθρα 37 και 38), τοποθετώντας, έναν δοσίλογο στην θέση του πρωθυπουργού, επειδή έτσι ήθελε το δίδυμο του φασισμού (Μέρκελ – Σαρκοζί).

Τελικά το κεφάλαιο κάνει την δουλειά του από την ημέρα που ένας απίθανος τύπος (Κορμπατζόφ), παρέδωσε τα πάντα στους αλήτες, για να γίνει πιτσαδόρος, από την ημέρα που ενώθηκε πάλι η πηγή του φασισμού που ενώ έχασε δύο πολέμους, όρμησε για άλλη μια φορά να κατακτήσει την Ευρώπη, με άλλους συμμάχους αυτή την φορά.

Πάντως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Γερμανία και το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο πάντοτε την χρησιμοποιεί, τιμωρούν όσες χώρες την είχαν πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Καλά λένε λοιπόν ότι η Γερμανία δεν νικήθηκε ποτέ και από κανέναν...!

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτόν τον κόσμο. Μας διοικούν οι ίδιες σιχαμερές οικογένειες που υπάρχουν από τότε που οι κοινωνίες έγιναν δομημένες. Προσπάθησαν πάντοτε να κρατάνε τις κοινωνίες κάτω από σενάρια τρόμου. Πότε με τις θρησκείες και πότε με τις οικονομίες και ότι άλλο τέλος πάντων μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν.

Δυστυχώς όλα αυτά γίνονται γιατί το όλο σύστημα τους στηρίζεται (καπιταλιστικό και κομουνιστικό), στην κοινωνία των μυρμηγκιών και των μελισσών, που χωρίζεται στην βασίλισσα, στους φύλακες και στο κατώτερο προσωπικό που είναι οι εργάτες. Να γιατί είμαστε μια κοινωνία ζούγκλας.

Αυτά, τα ολίγα, γιατί μου είναι αδύνατον να συντάξω τις σκέψεις μου. Μια λύση μόνο υπάρχει. Πρέπει οι λαοί να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, πράγμα όμως πολύ δύσκολο, γιατί είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε...