Πω, πω τι πήγα να πάθω; Ξαφνικά μου ήρθε να πάω και να φυτρώσω (χωρίς να με σπείρουν), κοντά στο κτίριο της Βουλής των ελληνικών προβάτων και μου ήρθε αναγούλα από την βρώμα. Τι στο διάβολο όλοι όσοι βρίσκονται εκεί μέσα, μιλάνε; Ή μήπως κλάνουν; Από ότι μου είπαν μιλάνε, άρα αυτή η βρώμα από πού έρχεται;
Κάποιοι κακοί άνθρωποι μου είπαν ότι ούτε κλάνουν, αλλά ούτε και λένε τίποτα, απλά κάθε βράδυ κυλιούνται όλοι μαζί στον βόθρο και έτσι μυρίζουν σαν τα γουρούνια. Για να πω την αλήθεια δεν θέλησα να το πιστέψω. Έλα όμως που η βρώμα ήταν βρώμα.
Δεν άντεξα άλλο την μπόχα που έβγαινε, κόντεψα να πνιγώ, μου κόπηκε η ανάσα, αλλά από ότι φαίνετε η βρώμα αυτή έχει απλωθεί τόσο πολύ που όσο και να απομακρυνθεί κανείς από την βουλή ανάσα δεν πρόκειται να πάρει. Κι όμως όλοι αυτοί που βρίσκονται μέσα σε εκείνο το κτήριο νοιώθουν πολύ καλά. Γεμίζουν τις τσέπες τους, αδειάζοντας τις δικές μας, πότε πάνε και πότε δεν πάνε, πετάνε και κάνα δύο μαλακίες για να περνάει η ώρα τους, τσεπώνουν όσα τους λείπουν και κάθε βράδυ (όταν όλα τα πρόβατα κοιμούνται), συναντιούνται με τα αφεντικά τους, για να πάρουν οδηγίες στο πόσο βαθιά θα βάλουν την επόμενη μέρα το αγγούρι στο πίσω μέρος των προβάτων.
Και αφού πάρουν τις εντολές τους, κάνουν και μια βουτιά στις πισίνες που γεμάτες από σαπίλα τους αγκαλιάζουν δυνατά με την μπόχα, τρώνε στο τραπέζι των αφεντικών τους τα σαπισμένα κρέατα του λαού που κυβερνούν συνεταιρικά με πλούσιους φίλους τους.
Έτσι μου έρχεται να ξεράσω πάνω τους, δεν μπορώ όμως γιατί απλά είμαι ραπανάκι, κάντε το τουλάχιστον εσείς που είστε πρόβατα…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου