ΔΩΣΕ ΘΕΑΜΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ (ΜΕΡΟΣ 2ο)

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Ήταν η εποχή που τα ΜΜΕ έκαναν τρελά νούμερα ακροαματικότητας, ήταν ο παράδεισος των διαφημιστών, όσο δε κάποιο από τα κανάλια παρουσίαζε κομμένα, καμένα μέλη παιδιών τόσο οι διαφημίσεις ήταν περισσότερες. Εμείς από την άλλη τρέχαμε σαν παλαβοί να αγοράσουμε όλο και περισσότερα από τα διαφημιζόμενα προϊόντα. Σημειωτέον ότι κατά την διάρκεια προβολής πολέμου, τα προϊόντα που διαφημίζονται δεν είναι παρά προϊόντα πολυτελείας. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι αγοράζοντας προϊόντα που στην ουσία μάλλον είναι αχρείαστα, νοιώθουμε σιγουριά, διότι όσο πιο πολυτέλεια έχουμε, νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί σε μας κάτι σαν κι αυτό που συνέβη στους εμπλεκόμενους στον πόλεμο.

Κι όμως, τα ΜΜΕ είναι εκείνα που δεν μας επιτρέπουν να καταλάβουμε ότι διεξάγετε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Ναι μη σας φαίνετε καθόλου περίεργο αυτό που λέω. Οι «λίγοι» αυτοί την στιγμή κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των λαών εκείνων που δείχνουν ανυπακοή στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Όλοι μας τα βάζουμε με τον Αμερικάνικό λαό, είναι όμως κάτι τέτοιο σωστό; Δεν είναι φυσικά. Ξέρετε γιατί; Διότι ο λαός της Αμερικής δεν γνωρίζει ότι τον χρησιμοποιούν οι «λίγοι» σαν αιχμή του δόρατος για να επιβάλουν τα παγκόσμια σχέδια τους. Όλοι μας έχουμε την εντύπωση ότι στην Αμερική επικρατεί η δημοκρατία αλλά δεν είναι έτσι. Εκεί τα ΜΜΕ είναι ακόμα χειρότερα, είναι φιμωμένα, αφού τα περισσότερα από αυτά είναι κάτω από την κυριαρχία των «ολίγων».

Βέβαια ανάμεσα στους καλά πληρωμένους «δημοσιογράφους», υπάρχουν και εκείνοι που προπαγανδίζουν, παίζοντας το παιχνίδι των «λίγων», ακούσια όμως, είναι αυτοί που πραγματικά πιστεύουν ότι το σύστημα αυτό που ακολουθείτε ή που εφαρμόζετε αν θέλετε, είναι το καλύτερο. Το κακό είναι ότι οι τηλεοράσεις έχουν αλώσει συνειδήσεις. Βλέπεις για το σύστημα όλα έχουν μια τιμή. Θυμάμαι κάποτε έναν ηθοποιό που έδειχνε ότι είχε ήθος, δεν έπαιζε παρά μόνο σε έργα που είχαν κάτι να πουν, κάτι να δώσουν τέλος πάντων στο ευρύτερο κοινό. Οι συνεντεύξεις που έδινε ήταν πάντα μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως κάποια στιγμή αυτός ο ίδιος άνθρωπος, έπαιξε σε ένα σήριαλ, είχε επιτυχία το σήριαλ, από τότε άλλαξε άρδην τις σκέψεις του. Τώρα όπου και να πηγαίνει, πηγαίνει με ένα πούρο στο στόμα ή στο χέρι ενίοτε. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι οι ιδέες που είχε κάποτε ήταν ψεύτικες, δεν τις πίστευε, αλλά εκτός αυτού φαίνετε ότι δεν είχε την ευκαιρία να κάνει αυτό που ήθελα κατά βάθος, για αυτό κατηγορούσε το σύστημα ή star system αν θέλετε. Αυτοί όμως που άδουν και φέρονται έτσι κατ’ εμένα είναι χειρότερη τσανακογλείφτες, ακόμα και από τον χειρότερο προδότη. Γιατί συνήθως ο προδότης είναι ένας δειλός που αρέσκετε να πηγαίνει με τον εκάστοτε νικητή μόνο και μόνο για να σώσει το μιαρό σαρκίο του. Στην περίπτωση όμως του ηθοποιού έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα πιο μιαρό άτομο, γιατί αυτός προβάλει ιδέες που αγκαλιάζουν την μάζα χωρίς όμως να τις πιστεύει και το μόνο που κάνει είναι να τις αλλάζει μόλις βρεθεί με μερικά χρήματα στο χέρι. Τότε οι ιδέες και οι απόψεις πάνε στον κάλαθο των αχρήστων και το μεγαλύτερο σκουπίδι —που είναι αυτός ο ίδιος— μένει απ’ έξω από το καλάθι μόνο και μόνο για να κάνει τις μάζες να συνηθίσουν την απαίσια μυρωδιά του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ