ΚΑΛΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ

Πώς καταντήσαμε έτσι την ζωή μας; Αυξήσαμε τα θέλω μας, γιατί κάποιοι άλλοι ήθελαν να τα αυξήσουμε. Μας τα έδωσαν απλόχερα, μας γλύκαναν, τώρα αυτοί οι ίδιοι (ανεξατρτήτος κόμματος ή ιδεολογίας), έρχονται και πάλι να μας τα ζητήσουν πίσω. Φυσικά και μας κακοφαίνεται.

Δεν μπορεί πλέον ο έλληνας να ζήσει χωρίς το καγιέν του (πρώτοι στον κόσμο ερχόμαστε σε αγορές καγιέν), δεν μπορεί πλέον ο έλληνας να ζήσει χωρίς τριάντα πιστωτικές κάρτες, δεν μπορεί πλέον ο έλληνας να ζήσει χωρίς να έχει στην κατοχή του μια μεζονέτα και από ένα εξοχικό (ένα στο βουνό και ένα στην θάλασσα), δεν μπορεί πλέον ο έλληνας να ζήσει χωρίς να πάει τον χειμώνα στον Παρνασσό και το καλοκαίρι στην Μύκονο, δεν μπορεί ο έλληνας να μην έχει το τελευταίο μοντέλο home cinema, δεν μπορεί ο έλληνας να μην βλέπει NOVA, δεν μπορεί ο έλληνας να μην αλλάζει κάθε δύο μέρες (τουλάχιστον) κινητό τηλέφωνο, δεν μπορεί ο έλληνας να μην έχει ψυγείο που να κάνει μόνο του παγάκια (είχε και στο χωριό του τέτοιο), δεν μπορεί ο έλληνας να μην αλλάζει κάθε έξη μήνες παροχέα στην σταθερή τηλεφωνία και internet, δεν μπορεί ο έλληνας να μην τρώει βούτυρο (χρυσό το πληρώνει), που δήθεν του κατεβάζει την χοληστερίνη του, δεν, δεν, δεν…

Τώρα θα μου πεις. «Και τι θες να γίνει ρε μάγκα; Να μην προχωρήσουμε εμείς δηλαδή;». Ναι ρε αδελφέ, να προχωρήσουμε, δεν λέω, αλλά πρέπει να έχουμε και το υπόβαθρο για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Γιατί ελληνάρα μου, πρώτα θα πρέπει να βγάζεις (αυτό έπρεπε να απαιτήσεις πρώτα), τουλάχιστον 3000€ τον μήνα και ύστερα να πάρεις πιστωτική κάρτα που θα μπορείς να αγοράσεις όμως μέχρι εκεί που μπορείς και όχι να κάνεις αγορές 10000€ τον μήνα μέσω πιστωτικής και μετά με τα επτακόσια euro να προσπαθείς να καλύψεις τα 10000€.

Δεν είναι δυνατόν μια χώρα σαν την δικιά μας που σχεδόν δεν παράγει απολύτως τίποτα (άντε να παράγει κανένα γιαούρτι, που μάλλον έπρεπε να προορίζετε για τα μούτρα μας), να έχει γεμίσει τους δρόμους της με Μερσεντέσια και με Μπεμβέδια και με ακριβά τζιπάκια.

Άσε πια που ο καθένας από εμάς έχει από δύο τουλάχιστον κινητά τηλέφωνα, ένα από κάθε αφτί σαν σκουλαρίκια κρεμασμένα για να μιλάμε από το ένα με την γυναίκα μας και με το άλλο με την γκόμενα μας. Όταν έρχεται ο λογαριασμός δε, δανειζόμαστε από τους νόμιμους τοκογλύφους για να πληρώσουμε και μετά πέφτουμε στο κρεβάτι χαρούμενοι που μπορούμε να ζούμε σαν πλούσιοι με ξένα κόλλυβα.

Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα, αλλά βαρέθηκα, για αυτό λοιπόν σας λέω, ότι όσο φάγαμε, φάγαμε από τα ξένα κόλλυβα. Τώρα ήρθε η σειρά των άλλων να φάνε τα δικά μας κόλλυβα και αν είμαστε τυχεροί θα μας κάνουν και τα σαράντα μας (για όσους πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή και δεν τους τρώει το μαύρο σκότος).

Στο κάτω–κάτω ας μη πανηγυρίζατε όταν αναλαμβάναμε Ολυμπιακούς αγώνες του κώλου, ούτε όταν ο βλαμμένος ο Σημίτης και η παρέα του μας έβαζε με δανεικά στην συμμορία (όπως λέει και η Ποντικοπαγίδα), της Ευρώπης και φυσικά ας μην ήσασταν τόσο ηλίθιοι όταν ψηφίζατε τον άνθρωπο που δεν μπορούσε να έχει ισορροπία με το ποδήλατο. Τώρα λοιπόν κάντε την βόλτα σας και βουλώστε το όλοι, αλλιώς βγείτε στους δρόμους και κρεμάστε τους…