Δεν ξέρω πώς, αλλά σήμερα το πρωί μου ήρθε στο μυαλό να σκαρώσω ένα παραμύθι. Το αν μου βγει καλό ή όχι δεν το ξέρω αλλά είπα να το μοιραστώ με τον κανέναν που επισκέπτεται το blogg αυτό. Δηλαδή εμένα και εμένα. Αλλά ας αρχίσω να γράφω και στην πορεία βλέπουμε.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια οικογένεια (του κώλου). Αυτή λοιπόν η οικογένεια είχε κάποτε έναν παππού που τον φώναζαν «Γέρο» της Δημοκρατίας. Οι συνήθεις μπούρδες δηλαδή της μάζας που έπαιρνε γραμμή από τους συνήθεις υπόπτους που δεν είναι άλλοι από τους κερατάδες τους δημοσιογράφους.
Αυτός λοιπόν ο μπούρδας ο παππούς είχε και έναν γιο και όπως φυσικά κάνει κάθε βλαμμένος πολιτικός τον έκανε κι αυτόν συνέταιρο του στην επιχείρηση αρπαγής χρημάτων από την ηλίθια μάζα. Μια ωραία λοιπόν μέρα ο «Γέρος» ψόφησε (έτσι θα πρέπει να λέμε το πέθανε για τους πολιτικούς). Ο βρομερός λοιπόν γιος τους και συνεταίρος στις αρπαγές από την μάζα, εκμεταλλευόμενος τις μαλακίες των αριστερών, άρπαξε όλα τα συνθήματα τους και τα έκανε δικά του.
Έτσι η μάζα για άλλη μια φορά (αφού είναι μάζα, σωρός, δεν μπορεί να συνεννοηθεί ποτέ), πίστεψε τον πονηρό και πάνω απ’ όλα άρπαγα γιο που το έπαιζε ντε και καλά αριστερός, φορώντας αριστερά ρούχα της εποχής, ενώ στην τσέπη ήταν δεξιός μέχρι και φασίστας.
Αυτός λοιπόν ο μπούρδας ολκής κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός και σαν καλό σοσιαλιστής που ήταν, πήρε μαζί του κάτι άγνωστους (δεν ήταν από τζάκια). Μόλις έγιναν όλα αυτά τα καθίκια εξουσία (να σημειώσω ότι τα τέρατα αυτά προέρχονταν από αριστερά κόμματα), άρχισαν να ρημάζουν τα ταμεία. Έχωναν τα βρωμερά και μακριά χέρια τους βαθιά μέσα και άρπαζαν όσα πιο πολλά μπορούσαν. Αυτό γινόταν επί χρόνια μιας και η ηλίθια μάζα τους έβγαζε συνεχώς στην εξουσία μιας και έγλειφε και κανένα κόκκαλο κι αυτή πότε, πότε.
Με μερικά διαλείμματα μόνο, αλλά δεν βαριέσαι. Επειδή όμως η ζωή είναι ζωή, ήρθε η ώρα να ψοφήσει και αυτός σαν τον πατέρα του. Τότε ήταν που ανέλαβε την εξουσία ένας κομπλεξικός κόπανος. Το όνομα του δεν το θυμάμαι αλλά κάτι με κουλούρι είχε να κάνει άλλα στα τούρκικα (Simit = Κουλούρι) ή ακόμα και με κάτι εβραϊκό Σημιτισμός. Αυτόν λοιπόν για άλλη μια φορά οι σκατιάδες δημοσιογράφοι τον έβγαλαν σαν τον καταλληλότερο, μιας και ο βρομερός Λαμπράκης (κι αυτός ψόφησε ευτυχώς), και οι διάφοροι καναλάρχες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Έτσι ο μικροσκοπικός αυτός τυπάκος άρχισε να ρίχνει όλα τα χρήματα του κράτους στα χρηματιστήρια για να δείξει πόσο καλά πήγαιναν τα οικονομικά του κράτους.
Σε όλη την επικράτεια (από τα νήπια μέχρι και σε κάποιους που το ένα ποδάρι το είχαν στον τάφο), επικράτησε τρομερή ευδαιμονία. Πήγαινες σε ταβέρνα να φας και αν ήταν η ώρα που η τηλεόραση θα μετέδιδε ειδήσεις από το χρηματιστήριο, σταματούσαν από αφεντικό μέχρι και γκαρσόνια να σε εξυπηρετούν. Ακόμα και τα νήπια κρατούσαν στα χέρια κάτι κίτρινες εφημερίδες και σημείωναν μετοχές. Βλέπεις ο κάθε βλάχος ήξερε από την στάνη του για το χρηματιστήριο. Με όλα αυτά και δανειζόμενος ο βρομερός τυπάκος που κυβερνούσε και αδειάζοντας ακόμα και από την σκόνη τα ταμεία, βγήκε υπερήφανος να μας αναγγείλει ότι μας είχε υποδουλώσει σαν χώρα στην κλίκα της Ευρώπης, αφού είχε παραδώσει το νόμισμα μας (κάθε χώρα που καταργεί το εθνικό της νόμισμα, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παραδίδει την κυριαρχία της. Όλοι οι κατακτητές, όταν καταλαμβάνουν ένα κράτος, έθνος, φροντίζουν να καταργήσουν το εθνικό νόμισμα του, το λέει η ιστορία, αρκεί να την διαβάζαμε λίγο).
Έτσι μέσα σε μια μέρα, το ανθηρό χρηματιστήριο, πάτωσε, μπόλικα ηλίθια βλαχάκια έχασαν τα λεφτά τους, η χώρα άρχισε να παίρνει σιγά αλλά σταθερά την κάτω βόλτα. Τότε ήταν που έκανε την εμφάνιση του ένας χοντρός τύπος που ήταν κι αυτός από μια επιχείρηση με την επωνυμία «Καραμανλής και Σια ΟΕ». Αυτός λοιπόν ο χοντρούλης ήταν ο & Σια της ΟΕ.
Μόλις λοιπόν ανέλαβε, έδειχνε και αυτός όπως όλα τα ψοφίμια ότι κάτι θα έκανε για το καλό αυτής της ηλίθιας μάζας. Παπάρια, το μόνο που έκανε ήταν να μασάει μαζί με τους γύρω του ότι είχε απομείνει από τον προηγούμενο κερατά. Τελικά κατάφερε να κυβερνήσει κάπου πέντε χρόνια. Αφού όμως ξημέρωνε μια καινούργια εποχή, κάποιοι του είπαν ότι για να περάσει η χώρα στην απόλυτη δουλεία, θα έπρεπε να φύγει ήθελε δεν ήθελε και τα ηνία θα έπρεπε να τα αναλάβει ο γιός του τύπου που είχε ψοφήσει και το έπαιζε μέγας σοσιαλιστής.
Ενδεχομένως να προέβαλε μερικές αντιρρήσεις ο χοντρός. Μιας και ο γιος του τύπου που τον είχαν πλέον φάει τα σκουλήκια και κατά πάσα πιθανότητα να είχαν δηλητηριαστεί από το δηλητηριασμένο πτώμα, ήταν λίγο βλαμμένος στο μυαλό (λίγο είπα; Λάθος υπέρμετρα βλαμμένος και πάνω απ’ όλα μαμάκιας). Του είπαν όμως, ότι αν ο χοντρός έμενε τότε τα μέτρα δουλείας που ήθελε να περάσει η νέα τάξη θα έκαναν την χώρα να καεί από άκρο εις άκρου. Ο χοντρός πείστηκε και έτσι τα παράτησε όλα και παρεχώρησε την εξουσία (αφού πρώτα φρόντισε να αποκαλυφθούν τα μεγάλα φαγοπότια, για να σιγουρέψει την ήττα του στις δήθεν ελεύθερες και ανεπηρέαστες εκλογές).
Έτσι λοιπόν ήρθε στην εξουσία ο βλαμμένος που ήταν πρόθυμος να σώσει όλους τους Ευρωπαίους εκτός από τον λαό του. Με το που ανέβηκε στην εξουσία, παρέδωσε την μικρή χώρα με τον πιο ηλίθιο λαό που υπάρχει στην Ευρώπη αμαχητί στα χέρια της Νέας Τάξης, παίρνοντας δάνεια τόσο μεγάλα που δεν πρόκειται να ξεπληρωθούν ούτε σε πεντακόσια χρόνια, υποθηκεύοντας ακόμα και τα αγέννητα παιδάκια μέχρι όγδοης γενιάς.
Φυσικά τα ηλίθια πλάσματα που τον ανέβασαν στην εξουσία δεν έβγαλαν ούτε μια κραυγή. Κάτι πήγε μόνο να γίνει στην αρχή, αλλά βάζοντας δικούς του ανθρώπους, φρόντισε να σκοτώσει τρεις ανθρώπους κάπου σε μια τράπεζα, ενώ υπήρχε διαδήλωση και απεργία σε εξέλιξη. Αυτό ήταν, από τότε έκλασαν πόμολα τα ηλίθια της μάζας και έκατσαν στα αυγά τους κλαίγοντας τους νεκρούς λες και αυτοί που πέθαναν μπορούσαν να σταματήσουν την υποδούλωση και την πείνα που έρχονταν με ταχείς ρυθμούς. Βέβαια φρόντισαν να κατευθύνουν τις τύψεις οι αλήτες οι δημοσιογράφοι (που μακάρι να μείνουν όλοι τους άνεργοι και να ψοφήσουν στην ψάθα, καρφί δεν θα μου καεί).
Μετά απ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος με το εντελώς άδειο κεφάλι (μάλλον αποτελείτε μόνο από το κρανίο, χωρίς καμιά ουσία μέσα), συνεχίζει να κυβερνά, αντί να βρίσκεται κρεμασμένος από χοντρό σχοινί στην πλατεία Συντάγματος και ο καθένας από την μάζα να περνάει επί μέρες και να τον φτύνει η να τον κατουράει, όπως επίσης τα περιστέρια να της πλατείας να κάνουν τις ανάγκες τους επάνω του και η μάζα να λέει : «Ας είναι βαριές οι κουτσουλιές που θα τον σκεπάσουν…».
Εδώ τελειώνει το παραμύθι και όπως όλα τα παραμύθια θα τελειώσει κι αυτό με το «Και ζήσανε αυτοί σαν δούλοι και οι Νέα Τάξη καλύτερα».
Φυσικά κάποτε κάποιος ιστορικός θα γράψει για τον ανεγκέφαλο, ότι ήταν αυτός που άνοιξε την πόρτα για να συντελεστούν οι αλλαγές και η επαναφορά της δουλείας ίσως και σε όλο τον πλανήτη, μιας και οδήγησε τον λαό του να γίνει πειραματόζωο και παράδειγμα για την εφαρμογή του καθεστώτος της απόλυτης δουλείας και υποταγής στα αφεντικά του κόσμου…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου