17 Απριλίου 2008

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΑΝΟΙ


Πολύ φοβάμαι —πολύ θα πουν ότι είμαι μηδενιστής— ότι τίποτα δεν καταλήγει ή μάλλον μπορεί ένα μικρό μέρος να καταλήγει στους δικαιούχους, αλλά το μεγαλύτερο μέρος όλων των δήθεν φιλανθρωπικών εράνων καταλήγει στην αύξηση των περιουσιακών στοιχείων των διοργανωτών των εράνων. Πόσες φορές έχουν γίνει έρανοι; Πολλές τα τελευταία χρόνια, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μαθαίνουμε που καταλήγουν τα τεράστια ποσά που συγκεντρώνονται. Κανείς από τους λεγόμενους δημοσιογράφους δεν τολμά να κάνει έρευνα πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Θέλω να σκεφτείτε κάτι σ’ αυτό το σημείο. Αν οι δήθεν φιλάνθρωποι, πλούσιοι ήθελαν να κάνουν κάτι, αλλά πραγματικά κάτι, τότε δεν θα το έκαναν κάτω από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας, θα έκαναν το καθήκον τους χωρίς τυμπανοκρουσίες, φανφάρες. Φίλοι μου, τίποτα, μα τίποτα απολύτως δεν προσφέρει κανείς από αυτούς. Όσο για την μάζα που προσφέρει γιατί θέλει να προσφέρει, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δίνει χρήματα που καταλήγουν να γίνουν γούνες, διαμάντια, σινιέ σύνολα για τους «κυρίους» και τις «κυρίες», που στα μάτια κάποιου πιο φιλοσοφημένου, φαντάζουν σαν διαμάντια που μόλις έχουν ανασυρθεί μέσα από τα σκατά, είναι βρώμικα, αλλά κανείς δεν αρνείται να τα πιάσει μιας και μοιάζουν πολύτιμα. Δυστυχώς όμως, ανάμεσα στα πολύτιμα υπάρχουν και τα μέταλλα που είναι ψεύτικα και να είστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί που παρουσιάζονται σαν φιλάνθρωποι, αυτοί που κάνουν τους εράνους, ανήκουν στην κατηγορία των που ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά για να βοηθήσει κάποιον δεινοπαθούντα. Γύρω μας, κοντά μας υπάρχουν χιλιάδες αναξιοπαθούντες που θα μπορούσε καθείς από εμάς να τους βοηθήσει σε προσωπικό επίπεδο.
Σας ρωτάω, ποιος από αυτούς που παρουσιάζετε μπροστά στον φακό της τηλεόρασης, αν κάποιος υπάλληλος του, του ζητήσει μια αύξηση, θα του την δώσει; Κανείς, ξέρετε γιατί; Μα διότι εκεί θίγονται τα συμφέροντα τους, γιατί εκεί τα χρήματα θα βγουν από την τσέπη τους, ενώ κατά τους εράνους βγαίνουν από την δική σας τσέπη. Όλα αυτά δεν είναι παρά μερικά κομματάκια από ένα τεράστιο puzzle που εάν καταφέρουμε να τα ενώσουμε, τότε θα καταλάβουμε την μεγάλη απάτη που παίζετε εκεί μπροστά μας, μπροστά στα μάτια μας, που βλέπουν αλλά δεν βλέπουν παρά μόνο με την αίσθηση της οράσεως και όχι σε συνδυασμό ματιών και μυαλού. Για αυτό θα πρέπει να συνδυάζετε τις αισθήσεις έτσι ώστε η συμμετοχή του μυαλού να είναι η κύρια.

0 ΠΟΤΙΣANE:

Δημοσίευση σχολίου

 

ΡΑΠΑΝΑΚΙ Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template