Κάποτε οι παππούδες μας και ίσως και οι γονείς μας, είχαν την ευκαιρία ή μάλλον τους δίδονταν η ευκαιρία να φύγουν από αυτόν τον τόπο και να αναζητήσουν την τύχη τους κάπου στο εξωτερικό. Η νέα όμως γενιά μάλλον δεν έχει και πολλές ευκαιρίες.
Που να πάει ο νέος; Παγκοσμίως επικρατεί το «δόγμα» των απολύσεων, φαίνετε πως οι πλούσιοι αναπροσαρμόζουν τις τιμές προς τα πάνω και τους μισθούς προς τα κάτω. Κάποτε υπήρχε η επιλογή της Γερμανίας και στην χειρότερη περίπτωση (κατά πολλούς μάλλον η καλύτερη), να πάνε στην ήπειρο των ψεύτικων ονείρων στην Αμερική.
Τώρα όμως τα όνειρα και μαζί με αυτά οι ευκαιρίες γκρεμίστηκαν κάτω από το βάρος της συσσώρευσης του πλούτου στους λίγους. Πολλοί λένε ότι το φάσμα της πείνας απειλεί όλους τους φτωχούς του κόσμου. Λέτε να φταίνε μόνο οι πλούσιοι; Δεν νομίζω, γιατί σε τούτο τον κόσμο (μαλακίες γράφω, έτσι και αλλιώς μόνο αυτός ο κόσμος και αυτή η ζωή υπάρχει) ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, άρα γιατί θα πρέπει να κατηγορούμε αυτούς που έχουν και δεν δίδουν ούτε ψίχουλο σε κανέναν (δεν λέω ούτε του αγγέλου τους νερό, γιατί οι άγγελοι είναι μια ωραία εφεύρεση για τους ιερείς για να κοροϊδεύουν τους ηλίθιους).
Άρα για να μη παραπονιόμαστε συνεχώς, θα πρέπει κάτι και εμείς που είμαστε φτωχοί (στην κυριολεξία και στην τσέπη αλλά και στο μυαλό), πρέπει να διεκδικήσουμε αυτό που μας αναλογεί και όχι να περιμένουμε να μας το δώσουν. Γιατί πρώτα ζητάς, αν δεν σε ακούσουν, τότε διεκδικείς και αν και τότε δεν γίνει κάτι, καταφεύγεις —στα ίσα— σε πιο αιματηρά μέσα για να κάνεις τον άλλον που δεν θέλει να σε ακούσει ή κάνει ότι δεν σε ακούει, να πονέσει, μόνο ο πόνος κάνει κάποιον να υπαναχωρήσει.
Όλοι αυτοί που εμείς ψηφίζουμε (βέβαια κατόπιν παραγγελίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης) δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας καταπιέζουν και να ψηφίζουν νόμους εναντίον μας. Εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Μια τρύπα στο νερό. Περιμένουμε να μας πετάξουν κανένα κόκαλο που μαζί με αυτό να γλείψουμε και το καβάλο του παντελονιού τους (με κατεβασμένο το φερμουάρ ή όχι δεν έχει καμιά σημασία) και φυσικά να πούμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας ξεφτιλίζουν δίνοντας μας αυξήσεις του 1% ή έστω του 3% και μάλιστα σε διάστημα δύο χρόνων.
Από ότι φαίνετε το μέρος που ίσως μπορούμε να πάμε, είναι κάτω από το χώμα μήπως και ησυχάσουμε, αφήνοντας τους μόνους να απολαύσουν ανενόχλητοι τα πλούτοι που αποκόμισαν εις βάρος μας, θα έλεγα να πάμε στο διάβολο, αλλά όπως είπα δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιες μαλακίες θρησκευτικής ανωμαλίας και τρομοκρατίας. Δύο δρόμοι μας μένουν, ή να αρχίσουμε να παίρνουμε κεφάλια ή να θαφτούμε ζωντανοί χωρίς καν να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε έστω και μια μάχη. Τώρα είμαι βέβαιος ότι πολλοί από σας που διαβάσατε τούτες τις γραμμές, θα πείτε : «…μα τι λέει ο μαλάκας, φυτό είναι μαλακίες λέει, αφού γεννηθήκαμε από φτωχά αρχίδια τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…», αυτά λέτε μονίμως και όλοι αυτοί το ξέρουν και συνεχίζουν να μας καταπιέζουν. Γιατί θα πρέπει να τρέξουμε όλοι μας τώρα να δηλώσουμε το σπίτι μας; Δεν θα ήταν καλύτερα όλοι μαζί να τους γράψουμε στα αρχίδια μας (ή όπου αλλού θέλει ο καθένας μας); Τι θα μας έκαναν; Θα μας έβαζαν όλους μαζί μέσα; Τι λέτε λοιπόν, θέλετε να αρχίσουμε από αυτό;
Που να πάει ο νέος; Παγκοσμίως επικρατεί το «δόγμα» των απολύσεων, φαίνετε πως οι πλούσιοι αναπροσαρμόζουν τις τιμές προς τα πάνω και τους μισθούς προς τα κάτω. Κάποτε υπήρχε η επιλογή της Γερμανίας και στην χειρότερη περίπτωση (κατά πολλούς μάλλον η καλύτερη), να πάνε στην ήπειρο των ψεύτικων ονείρων στην Αμερική.
Τώρα όμως τα όνειρα και μαζί με αυτά οι ευκαιρίες γκρεμίστηκαν κάτω από το βάρος της συσσώρευσης του πλούτου στους λίγους. Πολλοί λένε ότι το φάσμα της πείνας απειλεί όλους τους φτωχούς του κόσμου. Λέτε να φταίνε μόνο οι πλούσιοι; Δεν νομίζω, γιατί σε τούτο τον κόσμο (μαλακίες γράφω, έτσι και αλλιώς μόνο αυτός ο κόσμος και αυτή η ζωή υπάρχει) ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, άρα γιατί θα πρέπει να κατηγορούμε αυτούς που έχουν και δεν δίδουν ούτε ψίχουλο σε κανέναν (δεν λέω ούτε του αγγέλου τους νερό, γιατί οι άγγελοι είναι μια ωραία εφεύρεση για τους ιερείς για να κοροϊδεύουν τους ηλίθιους).
Άρα για να μη παραπονιόμαστε συνεχώς, θα πρέπει κάτι και εμείς που είμαστε φτωχοί (στην κυριολεξία και στην τσέπη αλλά και στο μυαλό), πρέπει να διεκδικήσουμε αυτό που μας αναλογεί και όχι να περιμένουμε να μας το δώσουν. Γιατί πρώτα ζητάς, αν δεν σε ακούσουν, τότε διεκδικείς και αν και τότε δεν γίνει κάτι, καταφεύγεις —στα ίσα— σε πιο αιματηρά μέσα για να κάνεις τον άλλον που δεν θέλει να σε ακούσει ή κάνει ότι δεν σε ακούει, να πονέσει, μόνο ο πόνος κάνει κάποιον να υπαναχωρήσει.
Όλοι αυτοί που εμείς ψηφίζουμε (βέβαια κατόπιν παραγγελίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης) δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας καταπιέζουν και να ψηφίζουν νόμους εναντίον μας. Εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Μια τρύπα στο νερό. Περιμένουμε να μας πετάξουν κανένα κόκαλο που μαζί με αυτό να γλείψουμε και το καβάλο του παντελονιού τους (με κατεβασμένο το φερμουάρ ή όχι δεν έχει καμιά σημασία) και φυσικά να πούμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας ξεφτιλίζουν δίνοντας μας αυξήσεις του 1% ή έστω του 3% και μάλιστα σε διάστημα δύο χρόνων.
Από ότι φαίνετε το μέρος που ίσως μπορούμε να πάμε, είναι κάτω από το χώμα μήπως και ησυχάσουμε, αφήνοντας τους μόνους να απολαύσουν ανενόχλητοι τα πλούτοι που αποκόμισαν εις βάρος μας, θα έλεγα να πάμε στο διάβολο, αλλά όπως είπα δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιες μαλακίες θρησκευτικής ανωμαλίας και τρομοκρατίας. Δύο δρόμοι μας μένουν, ή να αρχίσουμε να παίρνουμε κεφάλια ή να θαφτούμε ζωντανοί χωρίς καν να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε έστω και μια μάχη. Τώρα είμαι βέβαιος ότι πολλοί από σας που διαβάσατε τούτες τις γραμμές, θα πείτε : «…μα τι λέει ο μαλάκας, φυτό είναι μαλακίες λέει, αφού γεννηθήκαμε από φτωχά αρχίδια τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…», αυτά λέτε μονίμως και όλοι αυτοί το ξέρουν και συνεχίζουν να μας καταπιέζουν. Γιατί θα πρέπει να τρέξουμε όλοι μας τώρα να δηλώσουμε το σπίτι μας; Δεν θα ήταν καλύτερα όλοι μαζί να τους γράψουμε στα αρχίδια μας (ή όπου αλλού θέλει ο καθένας μας); Τι θα μας έκαναν; Θα μας έβαζαν όλους μαζί μέσα; Τι λέτε λοιπόν, θέλετε να αρχίσουμε από αυτό;
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου