Μια ιστορία θα σας πω για έναν Κωστάκη και έναν Γιωργάκη. Μια φορά και έναν καιρό, γεννήθηκαν σε έναν τόπο δύο παιδάκια. Παιδάκια που ήταν ευτυχισμένα μιας και είχαν γεννηθεί σε περιβάλλον που δεν τους έλειπε τίποτα σε αντίθεση με άλλα παιδάκια που τους έλειπε ακόμα και το φαγητό. Ο Γιωργάκης είχε παππού αλλά και πατέρα πλούσιους και μάλιστα κυβερνούσαν και μια μικρή χώρα. Ο Κωστάκης και αυτός γεννήθηκε σε περιβάλλον που δεν θα τον άφηνε ούτε το μικρό του δακτυλάκι να κουνήσει. Ένοιωθαν λοιπόν ότι είχαν το πάνω χέρι και ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ στην ζωή τους να σκεφτούν την επόμενη μέρα όπως κάνουν όλοι εκείνοι οι φτωχοί.
Βέβαια ο Γιωργάκης σπούδασε σε μια παγωμένη χώρα και έτσι —όπως λέει ο ίδιος— αναγκάστηκε να δουλέψει για να φάει μιας και ο πατέρας του αλλά και ο παππούς του δεν του έδιναν ούτε χαρτζιλίκι. Σκληροί άνθρωποι ρε παιδί μου. Άφησαν το κακόμοιρο το παιδάκι να περνάει του Χριστού τα πάθει δουλεύοντας δεξιά και αριστερά για να μπορέσει να συντηρήσει το κορμί του. Μέχρι και ξύλο έφαγε σαν μετανάστης. Όλοι οι ρατσιστές πάνω σε αυτόν έπεσαν και κάθε μέρα τον κτυπούσαν.
Ο Κωστάκης όμως; Ε, ο Κωστάκης δεν δούλεψε ποτέ του, μιας και ο θείος του ήταν άκληρος και έτσι όλη η αγάπη του έπεσε πάνω στο στρουμπουλό παιδάκι. Τον έστειλαν και σπούδασε με όλες του τις ανέσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτός αντί να γίνει ένα κακομαθημένο παιδάκι, έγινε σεμνός και ταπεινός.
Έτσι κάποια μέρα ανέλαβαν και τα δύο αυτά παιδάκια τις επιχειρήσεις των δικών τους. Ο Γιωργάκης και πάλι άτυχος στάθηκε εν σχέση με το στρουμπουλό μούλικο τον Κωστάκη, μιας και για να μπορέσει να κρατήσει την επιχείρηση του πατέρα του που κινδύνευε να αλωθεί από ένα μοχθηρό χοντρό αγόρι, χρειάσθηκε να παλέψει σκληρά, αλλά ήταν μαθημένος ο Γιωργάκης να παλεύει. Το κακό όμως ήταν ότι ο τυχερός χοντρούλης κυβερνούσε είδη την επιχείρηση που είχε στήσει ο θείος του και μαζί με αυτήν τους σκλάβους της επιχείρησης.
Για το μόνο πράγμα που ανησυχούσε πλέον το πονηρό, «άκαπνο», στρουμπουλό, ήταν ότι μέσα στην επιχείρηση που του είχε αφήσει κληρονομιά ο θείος του, υπήρχε μια οικογένεια (μέτοχοι και αυτοί), που όταν χαμογελούσε, έδειχνε τους δύο κυνόδοντες της και μάλιστα πολλές φορές ο χοντρούλης είχε την εντύπωση ότι αυτά τα κοφτερά δόντια έσταζαν αίμα.
Πω, πω, πόσο την φοβόταν αυτή την οικογένεια και πάνω απ’ όλους τον πατέρα της οικογένειας. Τελικά θέλοντας να κατευνάσει την εφιαλτική αυτή οικογένεια, έβαλε σε αρκετά καλές θέσεις τα δυο παιδιά της εφιαλτικής οικογένειας. Μια κόρη και τον γιο. Κι όμως ότι και αν έκανε το κακόμοιρο χοντρούλη αγοράκι, πάντοτε από πίσω του ένοιωθε την καυτή ανάσα της κόρης του εφιάλτη.
Τα πρώτα χρόνια που οι σκλάβοι της επιχείρησης του μπάρμπα του τον εξέλεξαν για δυνάστη τους την γλίτωνε κάθε φορά που ένοιωθε τους κυνόδοντες της κόρης του δράκουλα να τον πλησιάζουν. Την επόμενη όμως φορά που ξανά οι σκλάβοι τον εξέλεξαν για να τους ξεσκίζει, η κόρη ένοιωσε ότι δεν είχε πλέον άλλη υπομονή και έτσι άρχισε να χώνει τον χοντρό του λαιμό τα δόντια της, ενώ όλοι εκείνοι που ο χοντρός νόμιζε για δικούς του, τον κρατούσαν για να μη ξεφύγει από τα δόντια της κόρης του εφιάλτη.
Εντωμεταξύ το άλλο χαζό παιδάκι είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος και να ξεγελάει με τις μαλακίες του τους σκλάβους, έτσι η δική του επιχείρηση άρχισε να κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους ηλίθιους σκλάβους. Δυστυχώς το τέλος τούτης της ιστορίας ακόμα δεν μπορώ να σας την πω, αν και από ότι δείχνουν τα πράγματα μάλλον ο χοντρούλης θα έχει κακό τέλος και από ότι φαίνετε η επιχείρηση του Γιωργάκη θα πάρει όλους τους σκλάβους της επιχείρησης του Κωστάκη που θα χάσει όλο του το αίμα —και πρέπει να έχει μπόλικο— από την σκληρή κόρη του κόμη Δράκουλα…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου