ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΕ ΑΤΑΞΙΑ…

Προσπαθώ εδώ και μέρες να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Μια η κρίση που επινόησε το σύστημα για να πάρει πίσω ότι κέρδισαν με αγώνες οι παππούδες μας, μια η ανασφάλεια που προκαλεί η κρίση και όλα αυτά μαζί με κάνουν να μην μπορώ να κλείσω μάτι.

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι η δικιά μου γενιά κατάφερε να ανδρώσει το θηρίο που λέγετε κεφάλαιο. Η δικιά μου γενιά είναι που άφησε να συμβούν όλα αυτά που σήμερα καταδικάζουν τα νέα παιδιά στον γυρισμό τους στον θεσμό της άτιμης και ανίερης δουλείας.

Κάποτε θυμάμαι τον παππού μου να δουλεύει δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες και καμιά φορά παραπάνω. Ξεσηκώθηκαν, κατάφεραν να κερδίσουν ορισμένα δικαιώματα και ήρθα εγώ (η γενιά μου), και τα παραχώρησα ξανά στις βδέλλες. Πώς τα κατάφερα; Χμ…ήταν πολύ απλό. Στρώθηκα σε μια πολυθρόνα, με ένα κομμάτι λιγδιασμένο από τα υλικά (αμφιβόλου ποιότητας), πίστα και απολάμβανα το Home Cinema, τρομάρα μου.

Και ενώ, εγώ ο ηλίθιος έβλεπα τις αηδίες που μου σερβίρανε και εξακολουθούν να μου σερβίρουν, οι δέκα οικογένειες στον κόσμο, κλείνονταν σε κάποια από τα privet club τους και αποφάσιζαν για το μέλλον μου.

Εγώ πάλι άκουγα, έβλεπα, παρακολουθούσα τον διπλανό μου να χάνει την δουλειά του και ήλπιζα ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα. Εγώ είχα το κινητό μου τηλέφωνο, το αυτοκίνητο μου, το home cinema μου και όλα καλά και όλα ανθηρά.

Που να δω ότι πίσω ακριβώς από την ακριβή μου τηλεόραση έρχονταν το «τσουνάμι» της «κρίσης» που στο διάβατα του παρασύρει τα πάντα; Τίποτα χαμπάρι, όλα τα σκέπαζε ο ήχος από το ακριβό και νέο μοντέλο κινητό μου, ο ήχος από τις σαχλαμάρες της τηλεόρασης και φυσικά τι ωραία που είναι η ζωή.

Σε λίγο θα σύρω πάλι το τιποτένιο μου τομάρι δεξιά και αριστερά στους δρόμους της πόλης, με μια εφημερίδα στο χέρι, ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά. Και ο εργοδότης μόλις με βλέπει θα αντιλαμβάνεται το τρέμουλο στα πόδια μου και θα μου προτείνει μισθό που μόλις και θα φτάνει για μια τυρόπιτα την ημέρα και αν…

Χμ…τώρα που το σκέφτομαι, ίσως για αυτό κόπτονται τόσο πολύ αυτοί όλοι που με έχουν χεσμένο (οι κυβερνώντες), να κόψω το τσιγάρο. Ίσως γιατί με τον μισθό που θα παίρνω σε λίγο δεν θα μπορώ ούτε να φάω, όχι να πάρω και τσιγάρα…

Άντε ας ξαπλώσω, τώρα, ίσως έτσι καταφέρω να ξεχάσω ότι την Δευτέρα μπορεί και να μην έχω δουλειά. Επιτέλους τώρα αποκτά το πραγματικό της νόημα η λέξη δουλειά. Πρέπει να αλλάξει ο τόνος και πάλι. Να γίνει όπως πραγματικά είναι. Δουλεία…