Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ…

Σήμερα λέω να διηγηθώ μια ιστορία που αν την πιστέψετε, θα με κάνετε θρησκευτικό σας ηγέτη. Τι; Δεν έχω ελπίδα; Μα τι λέτε ρε παιδιά. Εδώ με μια ανάλογη ιστορία στήθηκε μια θρησκεία ολόκληρη και μάλιστα επικρατεί εδώ και 2009 χρόνια και μάλιστα την πιστεύουμε ακόμα. Άντε όμως, ας αφήσω τα λόγια γιατί μπορεί και να την κάνετε πριν ακόμα διαβάσετε παρακάτω.

Μια μέρα λοιπόν παρουσιάστηκε ένας άγγελος (τώρα κυρίου ήταν, κυρίας, δεν είμαι σίγουρο το άτιμο το φυτό) σε μένα και μου διηγήθηκε την ιστορία της δημιουργίας…

Ήτανε λέει ένα τύπος που καθόταν σε έναν θρόνο κάπου εκεί επάνω (τώρα το επάνω με το κάτω είναι σχετικό αφού το σύμπαν δεν έχει επάνω ή κάτω), χωρίς να ξέρει τι να κάνει για να γεμίσει τον χρόνο του. Έτσι λοιπόν πήρε χώμα (μάλλον κατουρημένο θα ήταν) και έπλασε έναν άλλον τύπο που τον ονόμασε «Μάδα» (άμα αναποδογύρισα τα γράμματα το όνομα μου φάνηκε γνωστό).

Αυτός λοιπόν ο Μάδα, καθόταν ακίνητος και ούτε μιλούσες, αλλά ούτε λαλούσε. Ο βαρεμένος τύπος προσπαθούσε να καταλάβει τι στο καλό (δεν λέω στο διάβολο γιατί ακόμα δεν είχαν καυγαδίσει), γίνονταν και η λάσπη που είχε φτιάξει δεν έκανε τίποτα.

Η ώρα περνούσε και ο βαρεμένος που ακόμα δεν είχε όνομα, έκατσε να φάει. Μόλις τελείωσε το φαγητό, πλησίασε πάλι τον Μάδα και ρεύτηκε κοντά στην μούρη του. Τότε ο Μάδα άρχισε να κουνάει χέρια πόδια και να τρέχει δεξιά και αριστερά, από σύννεφο σε σύννεφο. «Χμ…σκέφτηκε ο βαρεμένος, αυτό ήταν λοιπόν; Έπρεπε να φάω σκόρδο και να του φυσήξω την μούρη…»

Οι μέρες περνούσαν, ο Μάδα συνέχισε να παίζει με τα σύννεφα. Όταν όμως βαρέθηκε το παιχνίδι με τα σύννεφα και άρχισε να παίζει με το όργανο που του κρέμονταν μπροστά του. Τον βλέπει ο άλλος βαρεμένος που τον είχε δημιουργήσει και σκέφτηκε. «Πρέπει να κάνω κάτι για να βάζει αυτός το πράμα του κάπου, αλλιώς με βλέπω σε λίγο καιρό αδερφή…».

Έτσι το πήρε απόφαση και του έχωσε μια μπουνιά στέλνοντας τον στην χώρα των ονείρων. Μετά άρχισε να του σκαλίζει το πλευρό. Ο βαρεμένος άρχισε να κόβει και να ράβει, μέχρι που έφτιαξε ακόμα ένα πλάσμα που όμως δεν ήταν από λάσπη, αλλά από κρέας (από αυτό ίσως βγαίνει και η έκφραση «Εμπόριο λευκής σαρκός») και καθώς αυτό το πλάσμα είχε την σκορδίλα που ο Μάδα είχε εισπνεύσει, άρχισε αμέσως να μιλάει και να περπατάει.

Έλα όμως που το πλάσμα αυτό μιλούσε πολύ, δεν σταματούσε καθόλου, ενώ ο Μάδα το μόνο που έκανε ήταν να το ακούει σαν μάπας…! Ο βρεμένος τότε είπε στον Μάδα : «…άκου λασπωμένε, δεν την αντέχω άλλο, μιλάει πολύ, για αυτό θα την ονομάσω «Αύε» και εκεί που έχω κάνει τρύπα θα βάζει αυτό που κρέμεται μπροστά σου και θα είναι το θηλυκό σου κομμάτι (ίσως για αυτό υπάρχουν τα Τραβεστί σήμερα).

Μετά τους έριξε μια κλωτσιά και τους έστειλε να προσγειωθούν στον πλανήτη που υπάρχουμε σήμερα. Επειδή όμως η ιστορία τραβάει πολύ λέω να σας την συνεχίσω άλλη φορά…

Η συνέχεια λοιπόν μετά από τις διαφημίσεις. Τι μόνο οι άλλοι; Και εγώ έχω διαφημίσεις, χι, χι…