ΕΝΑΣ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΣΑΛΙΑΡΗΣ

Έβλεπα χθες στις ειδήσεις δύο τύπους. Έναν light μαύρο και ένα άλλον, έτσι κάπως κουρασμένο από το πολύ play station τύπο (όσοι παίζουν play station ξέρουν πώς είναι να σηκώνεσαι μετά από ώρες παιχνιδιού. Αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι), ε κάπως έτσι ήταν και αυτός ο τύπος που έδινε το χέρι του στον light μαυρούλη.

Σκεφτόμουν ότι αυτοί οι δύο όταν θα ερχόταν η ώρα να σηκωθούν από τις πολυθρόνες τους (ξέρετε από αυτές τις φτηνιάρικες πολυθρόνες. Από αυτές ντε που τις βλέπεις και λες να κάτσω ή θα λερωθεί ο κώλος μου από τα πολλά gold και τα βελούδα;), θα έπρεπε λοιπόν συνεχίζω να προσέξουν μη πατήσουν τα σάλια που επί τριάντα λεπτά έτρεχαν από το στόμα του κουρασμένου.

Είχε πάθει ταράκουλο ο χοντρούλης κουρασμένος καθώς έπιανε το μαύρο, light, χέρι. Ένοιωθε σαν δούλος (το σαν τι το ήθελα τώρα; Έτσι από ευγένεια το έβαλα…), που του επέτρεψε το αφεντικό του να το αγγίξει.

Βέβαια δεν θα με ένοιαζε καθόλου για τον σαλιάρη, εάν αυτό το πράγμα δεν ήταν ένας από αυτούς που αντιπροσωπεύει και εμένα αλλά και άλλα εννιά εκατομμύρια έλληνες. Λέω εννιά γιατί τα υπόλοιπα εκατομμύρια που λένε ότι είμαστε είναι το υπόλοιπο «Σάρα, Μάρα και το κακό συναπάντημα». Άρα λοιπόν για να τρέχουν έτσι τα σάλια αυτού που με αντιπροσωπεύει, θα πρέπει αναγκαστικά να τρέχουν και τα δικά μου σάλια και δεν έχω καμιά όρεξη να τα πατήσω και να γλιστρήσω μέσα στον ίδιο μου τον αγρό.

Κοίτα να δεις που πήγα πάλι να φυτρώσω εκεί που δεν με έσπειραν το χαμένο. Βέβαια δεν φταίω εγώ, με πότισε με τα σάλια του ο κουρασμένος και έτσι φύτρωσα…

Άντε βρε κουρασμένε, την άλλη φορά (σιγά μην τον ξαναδείς), που θα βρεθείς με τον light μαύρο να φροντίσεις να φοράς σαλιάρα για να μη λερώσεις ούτε το πάτωμα (και ακούσεις κανένα sheet man, όχι γιατί κάτι τέτοια τα συνηθίζουν οι μαυρούληδες, αν και light)…