ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Έχω πάει για καφεδάκι, είναι πρωί, η κοπέλα που σερβίρει βαριέται που ζει, παίρνει την παραγγελία και εξαφανίζετε. Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίζετε πάλι με το καφεδάκι στον δίσκο. Τον ακουμπάει στο τραπέζι (ο μισός χύθηκε στο πιατάκι, είπαμε πρωί και η αλβανίδα βαριέται που ζει).

Βάζω χαρτοπετσέτα κάτω από το φλιτζανάκι (δεν θέλω να κεράσω και το παντελόνι μου καφέ), τραβάω μια ρουφηξιά (σαν τα μούτρα της είναι ο καφές), ανάβω τσιγάρο και η απόλαυση του νερού με ολίγον καφέ ξεκινάει.

Πέντε λεπτά αργότερα εμφανίζετε ένα ζευγάρι και κάθετε στο απέναντι ακριβώς τραπεζάκι. Ωραία, σκέφτηκα, θα ακούσω καμιά κουβέντα. Αμ δε, μόλις κάτσανε στο τραπέζι, η ξανθιά εικοσάρα, άνοιξε το κινητό της και άρχισε να πληκτρολογεί, εκείνος άνοιξε την αθλητική εφημερίδα και το έριξε στον θαυμασμό των τριχωτών ποδιών των ποδοσφαιριστών. Κουβέντα καμιά.

Εμφανίζετε η κουρασμένη αλβανίδα, παίρνει την παραγγελία, ούτε που άκουσα, μέσα από το στόμα τους τα είπανε και συνεχίσανε με ότι έκαναν και πριν.

Το μόνο που μπορούσε κανείς να δει από τον νεαρό ήταν ένα πρόσωπο που έμοιαζε αθλητική εφημερίδα με χέρια, εκείνη πάλι είχε βγάλει κάλους από το να στέλνει μηνύματα. Διέκοπτε μόνο για να χώσει το καλαμάκι του φραπέ ανάμεσα στα χείλια της και να ρουφήξει λίγο από την «σαπουνάδα» του καφέ (ξέρετε πώς είναι ο frappe στις καφετέριες. Μόνο στον πάτο βρίσκεις καφέ, όλο το υπόλοιπο είναι «σαπουνάδα».

Κάποια στιγμή ακούγεται ένας καρσιλαμάς. Ο νεαρός αφήνει, βαριεστημένα, την εφημερίδα του, χώνει το χέρι στην τσέπη (το μεράκλομα του καρσιλαμά συνεχίζετε), πιάνει τον μπαγλαμά, ε, συγνώμη το κινητό ήθελα να πω, σηκώνετε από το τραπέζι, βγαίνει έξω. Κόβει βόλτες στο πεζοδρόμιο καθώς μιλάει στο κινητό του.

Οκτώ λεπτά αργότερα (χρονομέτρησα), μπαίνει μέσα, κάθετε στο τραπέζι, ανοίγει την εφημερίδα και πίσω από αυτήν τον ακούω να λέει «…ο Κώστας ήτανε», δύο λεπτά αργότερα, εκείνη χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το κινητό της ρωτάει «…που είναι ο Κώστας;». Απάντηση πείρε μετά από τρία λεπτά. «Στο τηλέφωνο…».

Ούτε που είχε καταλάβει πότε είχε κτυπήσει ο μπαγλαμάς με τον καρσιλαμά του «συντρόφου» της, ούτε πότε βγήκε έξω, τίποτα. Μισή ώρα αργότερα έφευγαν.

Έμεινα όμως με την απορία. Ήταν ζευγάρι ή αδέλφια, όταν τους είδα να φιλιούνται στο στόμα έξω από την καφετέρια (μη νομίσετε τίποτα φιλί με γλώσσες κλπ, όχι, ένα πεταχτό στον αέρα), κατάλαβα ότι ήταν ένα πολύ ερωτευμένο ζευγαράκι.

Να είναι καλά τα παιδιά, ζούσαν τον έρωτα τους, όχι για αυτούς, αλλά για την φουκαριάρα την αθλητική εφημερίδα και το φουκαριάρικο το κινητό. Α, ρε πρόοδος…