26 Απριλίου 2009

ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ


Με τα πολλά λοιπόν και με τα λίγα θα έλεγα, φτάνει κανείς στο σπίτι του αφού κατάφερε να βγει ζωντανός από το Νταχάου. Το ξεφόρτωμα όμως του αυτοκινήτου από της σανίδες με τις τρύπες, μη νομίσει κανείς ότι είναι εύκολο πράγμα.

Αφού ολοκληρώσεις τις διαδικασίες αυτοτραυματισμού σου (δάκτυλα, καρπούς και λίγο γόνατα, καλά για την μέση δεν το συζητάμε που έχει μετατραπεί σε άκρη από το βάρος), τελικά καταλήγεις να φτάσεις στο σημείο που θα στήσεις τα ξύλα.

Μέχρι στιγμής πάντως, η φτήνια έχει φάει τον παρά. Γιατί; Μα γιατί θα χρειαστείς μπόλικα παυσίπονα, μερικά έμπλαστρα με σήμα το λιονταράκι και ίσως κανέναν ορθοπεδικό που όλο και κάποιο φακελάκι θα χρειαστεί, άρα; Μια η άλλη, μέχρι στιγμής, γιατί κατά το στήσιμο όλο και καμιά στο κεφάλι θα πέσει (αβρότητες μεταξύ συντρόφων).

Τώρα αρχίζει το διάβασμα (αν είναι πολύπλοκη η κατασκευή, περιέχει μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια που πρέπει να διαβαστεί). Φυσικά ο κάθε σύντροφος έχει την δική του άποψη για αυτά που διαβάζει. Όρθιοι και οι δύο μπροστά στις σανίδες, πιάνουν την μια, αφήνουν την άλλη. Αυτό το κάνουν για να βρουν πια σανίδα αντιστοιχεί στις εκάστοτε εικόνα της εγκυκλοπαίδειας.

Οι σανίδες τοποθετούνται σε όλο το σπίτι, που έχει αρχίσει να μοιάζει με γιουσουρούμ παζάρι. Μια με δύο ώρες αργότερα, η πρώτη σανίδα είναι όρθια, τα εργαλεία έτοιμα και αρχίζει το βίδωμα, όχι μόνο των βιδών αλλά και του εγκεφάλου, αφού ακούγονται οι γνωστές αβρότητες.

«Όχι έτσι, όχι βρε τούβλο, να κοίτα την εικόνα και…»

«Βρε ηλίθιο, ανάποδα κρατάς την εικόνα, δεν βλέπεις;»

Και φυσικά ένας κακός χαμός. «Που σε βρήκα και σε πείρα», ο ένας, «Γαμώ την τύχη μου που βρέθηκες στον δρόμο μου ο άλλος» και μεταξύ όλων αυτών τα ξύλα αρχίζουν και παίρνουν ξύλα και βίδες (από το σάρκα και οστά).

Έξη ώρες μετά, η κατασκευή είναι όρθια και έτοιμη να στολίσει το σπίτι. Τώρα πάς να την βάλεις στην θέση της και αρχίζει να κουνιέται σαν τα δόντια της γιαγιάς πριν βάλει μασέλα.

Ξανά από την αρχή, «Ζώο, δεν έσφιξες καλά τις βίδες». «Οι δικές σου βίδες θέλουν σφίξιμο», κλπ, κλπ. Τελικά προσπαθείς, βάζεις όση δύναμη έχεις στο σφίξιμο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Με τα πολλά το παίρνεις απόφαση, ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα καλύτερο, βάζεις την αρλούμπα στην θέση της με την ελπίδα ότι δεν θα κάνει ποτέ ξανά σεισμό της τάξεως των 2 Ρίχτερ και αρχίζεις να τοποθετείς τα αντικείμενα.

Μόλις τελείωσες, κάνεις έναν μπάνιο και κάθεσαι να καμαρώσεις το έργο σου που φυσικά γέρνει ανάλογα προς τα πού θα θελήσεις εσύ.

Για να παρηγορηθείς, λες : «Τελικά καλό έγινε, αν ήταν και λίγο ποιο στέρεο…» και μετά προσπαθείς να μαζέψεις τα ερείπια του σώματος σου.

Τουλάχιστον είμαι ακόμα ζωντανός σκέφτεσαι και λες ότι το έτερον ήμισυ σου δεν θα έχει άλλη τέτοια φαεινή ιδέα γιατί μετά αναλαμβάνουν δουλειά οι δικηγόροι…του διεθνούς δικαστηρίου μπας και κλείσει το στρατόπεδο συγκεντρώσεως…

2 ΠΟΤΙΣANE:

ΛΕΩΝ on 26 Απριλίου 2009 στις 12:28 μ.μ. είπε...

Ετοιμάσου! Την Δευτέρα έχει λεωφορείο στις 10.00πμ
για επιστροφή στο Νταχάου!
ΧΑΧΑΧΑΧΑ

korinoskilo on 26 Απριλίου 2009 στις 6:38 μ.μ. είπε...

ειδες τι ωραιο πραγμα ειναι να κανετε μαζι κατασκευες... μαθενεις τι σκεφτετε ο αλλος για σενα :Ρρρρρρρ

καλησπερες

Δημοσίευση σχολίου

 

ΡΑΠΑΝΑΚΙ Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template