ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πάει στο μαγαζί που σου πουλάει έτοιμα κομμένα ξύλα και αφού τα πληρώσεις πρέπει να κάτσεις να τα κάνεις όλα μόνος σου και καλά ότι είναι φθηνά. Τι φτηνά; Τα έξοδα νοσηλείας δεν τα σκέφτεται κανείς; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Μια ωραία πρωία, συνήθως κανένα Σάββατο, ξυπνάς και είσαι χαρούμενος που δεν δουλεύεις. Ετοιμάζεσαι να πιείς τον καφέ σου. Πάνω στη πρώτη γουλιά και ενώ είσαι έτοιμος να κάνεις «Ωωωωχχχχ», να και ακούς το έτερο ήμισυ να σου λέει : «Λοιπόν ξέρεις τι σκεφτόμουνα;». Εκείνη την ώρα είναι που το μακρόσυρτο «Ωχ» σου γίνετε απλά «ωχ».

Χμ, δεν είχες τελικά άδικο, γιατί αυτό που σκεφτότανε ήταν ένα ταξιδάκι στο Νταχάου. Έτσι πίνεις όσο πιο γρήγορα γίνετε το καφεδάκι σου, κάνεις και τρία απανωτά τσιγάρα (έτσι για να πας κόντρα στο σύστημα που θέλει να σου τα απαγορεύσει), ντύνεσαι στα γρήγορα (το έτερο ήμισυ είναι ήδη ντυμένο, αφού για το Νταχάου το είχε σκεφτεί από την προηγούμενη μέρα, αλλά δεν στο έλεγε για να κοιμηθείς ήσυχος) και ξεκινάτε αξημέρωτα για το περίφημο κατάστημα «ΑΕΚΙ» (βάλτε ανάποδα την λέξι και θα καταλάβετε ποιο είναι το Νταχάου.

Μετά από ένα αρκετά μεγάλο ταξιδάκι (ήδη έχεις ξοδέψει σχεδόν δέκα euro βενζίνης), φτάνεις στο Νταχάου. Λες πρωί είναι, θα έχει λίγους μέσα. Παρκάρεις στου διαβόλου την μάνα (περίεργο, πώς και δεν έχει θέσεις τόσο πρωί;).

Τώρα και καθώς πλησιάζεις την μεγάλη πόρτα του Νταχάου που μοιάζει και με την «κουτάλα» των σκουπιδιάρικων καθώς μαζεύει τα σκουπίδια στο εσωτερικό τους. Είναι όμως πρωί και δεν έχει ανοίξει ακόμα. Κάθεσαι, λίγο πιο πέρα, κάνεις μπόλικα τσιγάρα μιας και μέσα στο Νταχάου απαγορεύετε το κάπνισμα.

Απ’ έξω εσύ και από μέσα κάτι σαμιαμίδια που το παίζουν και καλά security, να σε κοιτάζουν. Διακρίνεις μια ειρωνεία στο χαζό αγελαδίσιο βλέμμα τους. Βλέπεις έχουν βάλει το σηματάκι security και έχουν την εντύπωση ότι ανήκουν στην στρατιά των αγγέλων κάποιου θεού.

Αφού έχεις καπνίσει το μισό πακέτο τσιγάρων σου, η κουτάλα για τα σκουπίδια ανοίγει, ακριβώς στην ώρα της (μη χαθεί και το πρωτόκολλο). Αφήνεις να περάσουν τα υπόλοιπα και αφού αδειάσει η πλατφόρμα της κουτάλας, χάνεσαι και εσύ μέσα.

Στις κυλιόμενες σκάλες, σε περιμένουν τα παγωμένα χαμόγελα των security, αριστερά κάτι κίτρινες σακούλες που τις έχουν πιάσει εκατομμύρια χέρια πριν από σένα που ποιος ξέρει πριν τι είχαν ξύσει με τα χέρια τους. Κάποια κοπέλα σου προτείνει να πάρεις σακούλα. «…εγώ για ντουλάπα ήρθα ρε παιδί…», σκέπτεσαι, άρα δεν χωράει στην σακούλα.

Προς μεγάλη σου έκπληξη η συμβία απλώνει χέρι και παίρνει την σακούλα. Αυτό δεν σ’ αρέσει. Λες : «Μα για ντουλαπάκι δεν ήρθαμε στο Νταχάου; Χωράει μέσα στην σακούλα; Δεν χωράει;». Κοκκινίζει, δεν σου απαντάει, άρα μάλλον πάνε οι μισθοί τριών μηνών.

Αρχίζεις και προχωράς, βελάκια, βελάκια παντού, είσαι χαζός, πρέπει να τα ακολουθείς, αλλιώς πάει θα χαθείς. Το κόλπο είναι ότι περνάς και από εκεί που δεν θέλεις, αλλά εκεί είναι το μυστικό, να αναγκάσει τα μυαλά των γυναικών να σκέφτονται συνεχώς για το τι πρέπει να αγοράσουν κι ας μη το θέλουν. Από παντού θα περάσεις θέλεις δεν θέλεις, για αυτό άλλωστε είναι διαμορφωμένο έτσι το Νταχάου.

Με τα πολλά φθάνεις στην αίθουσα ευθανασίας για την οποία έχεις έρθει. Βρίσκεις αυτό που θέλεις, έτοιμο, στημένο, και φυσικά διαλέγεις το μοντέλο, το σημειώνεις και αυτό ήταν όλο. Είδες τι εύκολο ήταν;

Αυτό που διάλεξε η συμβία είναι αρκετά πολύπλοκο και σκέφτεσαι πια αμυντική τακτική θα πρέπει να ακολουθήσεις στον αγώνα μποξ που θα επακολουθήσει κατά το στήσιμο…!

Έτσι μετά από αρκετό ποδαρόδρομο αρχίζεις να ελπίζεις ότι επιτέλους τελείωσαν τα βάσανα σου. Έλα όμως που καθώς πηγαίνεις προς τις αποθήκες, από όπου θα πάρεις αυτό που διάλεξες, η σακούλα όλο και γεμίζει με διάφορες σαχλαμαρούλες.

Με τα πολλά φτάνεις στα ράφια, ψάχνεις (πάντα διατηρείς την ελπίδα ότι μπορεί και να έχει τελειώσει το συγκεκριμένο που διάλεξες, αλλά στέκεσαι άτυχος). Το τραβάς, το σπρώχνεις, ασήκωτο είναι, σου έπεσαν τα νεφρά.

Τώρα με σακατεμένα πλέον νεφρά κατευθύνεσαι για τα ταμεία, που αφού σου σακάτεψαν τα νεφρά σου, τώρα ήρθε και η ώρα να σου σακατέψουν τον ψυχικό σου κόσμο και την τσέπη σου. Πληρώνεις, κεραμίδα και ακόμα δεν το έχεις το πράγμα που πείρες, αφού βρίσκετε απλά μέσα στα χαρτόνια του.

Επιτέλους αναπνέεις αέρα, είσαι έξω, η μάχη του φορτώματος αρχίζει. Πέφτουν καθίσματα, σκέφτεσαι ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις μόνο φορτηγό χρειαζόσουν, «αχ», το πρώτο θύμα είναι το δάκτυλο σου που πιάστηκε στο κάθισμα. Το αυτοκίνητο κάθισε από το βάρος, αλλά το χειρότερο είναι ότι κάθισε και η σπονδυλική σου στήλη…!

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, αλλά για το τι επακολουθεί θα τα πούμε αύριο, γιατί μεγάλωσε πολύ το κείμενο και κουράστηκα να γράφω…