ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΒΟΔΙΑ

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια χώρα που βρίσκονταν σε μια χερσόνησο που ονομάζονταν χερσόνησο του Αίμου. Αυτή λοιπόν η χώρα κατοικείτο από δέκα εκατομμύρια (πάνω κάτω) βόδια.

Έτσι μια μέρα πριν από πολλά, πολλά χρόνια εμφανίστηκαν κάποιοι έξυπνοι μπαγάσες. Αποφάσισαν λοιπόν να εγκατασταθούν στην χώρα των βοδιών και να τα κυβερνήσουν.

Πράγματι λοιπόν μια και δυο αρχίζουν να κυβερνούν. Να κυβερνούν είπα; Μπούρδα είναι το κυβερνούν, άρχισαν να εκμεταλλεύονται τον μικρό εγκέφαλο που είχαν τα βόδια. Έτσι τα έβαζαν να δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ και τον κάματο των βοδιών τον εκμεταλλεύονταν αυτοί οι λίγοι που αποτελούσαν τους έξυπνους.

Τριακόσιοι ήταν η βιτρίνα που είχαν βάλει οι λίγοι στην εξουσία για να μη φαίνονται οι πραγματικοί εκμεταλλευτές. Κάθε τόσο αυτοί οι λίγοι μαζί με τους τριακόσιους άρπαζαν και ρήμαζαν κάθε περιουσιακό στοιχείο που μπορεί να είχαν τα βόδια.

Τα βόδια κάθε τόσο μάθαιναν κι από μια μπαγαμποντιά των τριακοσίων με τους λίγους. Νευρίαζαν αλλά δεν καθόντουσαν έτσι με σταυρωμένα τα χέρια. Όχι, όχι, απλά καθόταν με σταυρωμένα τα πόδια σε κάτι καναπέδες και απλά παρακολουθούσαν κάποια άλλα τσιράκια σε ένα κουτί που τους πιπιλούσαν τα μυαλά ότι όποιος αντιδρούσε δεν ήταν καλό βόδι.

Τρόμαζαν λοιπόν τα βόδια του καναπέ και έτσι ξεχνούσαν ότι οι τριακόσιες κουφάλες τους έτρωγαν τις σάρκες κάθε μέρα που περνούσε. Βλέπεις τα περισσότερα βόδια έχουν το ελάττωμα να ξεχνούν εύκολα.

Έτσι κάθε μέρα που περνούσε τα βόδια έτρωγαν όλο και λιγότερο. Οι τριακόσιες κουφάλες όμως και αυτοί που τους είχαν τοποθετήσει επικεφαλής των βοδιών δεν ενδιαφέρονταν πλέον για το αν έχαναν κιλά από την πείνα τα βόδια. Κάποιοι από τους τριακόσιους ανησυχούσαν λιγάκι που έβλεπαν τα βόδια να αδυνατίζουν και ρωτούσαν. «Μήπως ρε παιδιά να τα ταΐζουμε λίγο παραπάνω;» Οι υπόλοιπες κουφάλες από τους τριακόσιους σφύριζαν αδιάφορα λέγοντας. «Δεν βαριέσαι συνάδελφε, δεν πεθαίνουν εύκολα τα βόδια, είναι δυνατά ζώα, άσε που αν τα ταΐσουμε παραπάνω θα χέζουν πιο πολύ…».

Έτσι συνέχισαν να τρώνε αυτοί με χρυσά κουτάλια και τα βόδια να χάνουν κιλά. Και όσο λιγότερο τα ταΐζανε τα βόδια τόσο πιο πολύ εκείνα δούλευαν για να προκόβουν οι κουφάλες. Πότε, πότε μόνο μουγκάνιζαν θυμωμένα αλλά αμέσως μετά άλλαζαν τον έξυπνο που τους κυβερνούσε με ένα προηγούμενο έξυπνο που τους είχε εκμεταλλευτεί πριν μερικά χρόνια.

Δυστυχώς αυτή η χώρα, δεν πρόκοψε ποτέ και μέχρι σήμερα οι οικογένειες των έξυπνων συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ τα βόδια συνεχίζουν να ξεχνάνε τι τους κάνουν τόσα χρόνια οι έξυπνοι και συνεχίζουν να πεινάνε, αλλά παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να κάθονται με σταυρωμένα τα πόδια στους καναπέδες τους και να παρακολουθούν τα τσιράκια των έξυπνων και να τρομάζουν με βόδια που φοράνε κουκούλες, γιατί φοβούνται μη και τα βόδια με τις κουκούλες τους κάψουν τους καναπέδες…!

Τι να πει κανείς, τα βόδια, βόδια είναι, αδύνατον να αλλάξουν, ευτυχώς που δεν ζούμε σ’ αυτή την χώρα ή μήπως ζούμε;