ΠΕΦΤΕΙ ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ

Το γέλιο της αρκούδας (άκου της αρκούδας, έχει δει κανείς σας αρκούδα να γελάει;), πέφτει σε μια εκδήλωση (άκου εκδήλωση, ωραίος είμαι και εγώ), που λέγεται κηδεία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πραγματικά κατά περίεργο τρόπο όλο και κάποιος θα γελάσει.

Έτυχε να πάω σε μια κηδεία μέσω κάποιου φίλου που είχε συγγένεια με αυτόν που είχε πεθάνει (μακρινή η συγγένεια) και μου πρότεινε να πάμε μαζί μιας και μετά θα πηγαίναμε κάπου.

Πράγματι, τον συνόδεψα. Πριν από την νεκρώσιμη ακολουθία (πάντα το μαγαζί των παπάδων διαθέτει και τα κατάλληλα τραγουδάκια για κάθε εκδήλωση), όλοι όσοι περίμεναν για να αρχίσει, έφτιαχναν «πηγαδάκια» (τα πηγαδάκια αυτά συνήθως το υγρό που διαθέτουν είναι σάλιο από το πολύ μπλα-μπλα). Πλησίαζα μερικά τέτοια (πηγαδάκια είπαμε), έστηνα (άλλη μια χαζή έκφραση, έχετε δει άνθρωπο να ορθώνει τα αυτιά του, μόνο τα ζωάκια το κάνουν) και προσπαθούσα να ακούσω.

Το τι κατηγόριες έπεφταν για τον πεθαμένο δεν λέγετε. Αυτό συνήθως γίνονταν από πηγαδάκια αντρών, γιατί στα πηγαδάκια των γυναικών έπεφτε θάψιμο της χήρας. Αν μάλιστα η χήρα να είναι τίποτα νέα και ωραία, εκεί πια αν μπορούσαν θα την δάγκωναν.

Φυσικά τα χειρότερα λόγια ακούγονται από τους συγγενείς και ιδίως των δύο αντιπάλων στρατοπέδων (συγγενείς του πεθαμένου και συγγενείς της χήρας).

Το έφαγε η ρουφιάνα το παλικάρι μας (τώρα το παλικάρι μπορεί να ήταν και 80 χρονών), του ρούφηξε το αίμα η άτιμη. Τα καλύτερα της είχε. Δεν της χαλούσε χατίρι ο χαζός, που κακό χρόνο να έχει η άτιμη, κλπ, κλπ.

Αχ η κακομοίρα, απαλλάχτηκε από την γκρίνια του (αυτοί είναι οι συγγενείς της χήρας). Το τι ξύλο έτρωγε από το γουρούνι δεν λέγετε. Που στο διάβολο να πάει και να μη γυρίσει (περιττό το τελευταίο γιατί ο τύπος κάπου έχει πάει έτσι κι αλλιώς). Και φυσικά ότι κατάρα υπάρχει δίνετε.

Η ακολουθία αρχίζει, το σεντούκι ανοιχτό, το χρώμα του νεκρού είναι προς το εκρού. Τον έχουν φτιασιδώσει και τα κοράκια λες και αν είναι ωραίος θα βρει νύφη και τώρα τα αντίπαλα στρατόπεδα σφίγγονται μπας και κατεβάσουν κανένα δάκρυ, αλλά άμα τους παρατηρήσεις καλά είναι έτοιμοι ή να γελάσουν ή να σφαγούν μεταξύ τους…!

Η ακολουθία τελειώνει, τον συνοδεύουν στην τελευταία κατοικία (άλλη χαζή έκφραση. Ποιος φτιάχνει κατοικία κάτω από το χώμα, ε, μη λέμε και ότι θέλουμε) και η χήρα κτυπιέται λέγοντας διάφορα χαζά : «…που με άφησες, γιατί μου το έκανες αυτό…» κλπ, κλπ. Αυτά τα λόγια πρέπει να είναι συνέχεια από τότε που ζούσε ο τύπος. Τότε που του έλεγε : «…αχ, αχ τι μου κάνεις…».

Στο τέλος τον κατεβάζουν με σχοινιά και αρχίζουν όλοι να του πετάνε χώμα στα μούτρα. Πάνε μετά και για τον καφέ (νεροζούμι) στο κιλικίο, πίνουν και μια σταλιά νερό με δείγμα από κονιάκ μέσα και μετά από όλα αυτά βγαίνουν έξω και αρχίζουν να γελάνε και να κλείνουν ραντεβού για το πότε θα συναντηθούν να τα πουν και άλλα τέτοια παλαβά.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα η παρακολούθηση μια τέτοιας παράστασης μάλλον σου φτιάχνει το κέφι παρά σου το χαλάει αν το φιλοσοφήσεις το πράγμα. Βρε τι είναι ο άνθρωπος;