Ο ΚΩΤΣΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΝΗ

Λοιπόν επειδή σήμερα κάποιοι γιορτάζουν και είναι πάρα πολύ στην Ελλάδα, λέω να κάνω μια ανάρτηση που θα αφορά την σημερινή γιορτή με δύο ονόματα που ίσως συνέβαλαν στην πλήρη καταστροφή αλλά και τον εξανδραποδισμό της πραγματικής Ελλάδας.

Φυσικά δηλώνω από την αρχή ότι δεν έχω τίποτα εναντίον κανενός από αυτούς που γιορτάζουν σήμερα, αφού κανείς από αυτούς δεν είναι υπεύθυνος για το όνομα που φέρει.

Λοιπόν ας αρχίσω όμως, γιατί με περιμένει και πολύ δουλειά. Αυτός λοιπόν ο Κωνσταντίνος, ήταν στην ουσία ένας ειδωλολάτρης ολκής και πολύ καλά έκανε. Φυσικά Ρωμαίος (από αυτούς ντε που ήθελαν εξουσία).

Βέβαια μη νομίζετε ότι και καλά ήθελε μόνος του την εξουσία. Όχι, εκείνη η μισαλλόδοξη μανούλα του ήταν που του έβαζε λόγια, αυτή η Ελένη. Έτσι του τριβέλιζε συνεχώς τα μυαλά, άσε που μπορεί και να παίζονταν και κανένα οιδιπόδειο (πολύ της μόδας εκείνη την εποχή).

Από εδώ τον είχε, από εκεί τον είχε, τον κατάφερε τον μπουνταλά και την έκανε, από την ρώμη, φτιάχνοντας την ένα ανατολική ρώμη.

Γούτσου, γούτσου από εδώ, γούτσου, γούτσου από εκεί, άρχισαν μάνα και γιος να ξεκληρίζουν κάθε συγγενή (ποιος σου έβγαλε το μάτι σου; Ο συγγενής, για αυτό είναι τόσο βαθιά βγαλμένο), που θα μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο.

Τώρα επειδή εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να ανεβαίνει ο χριστιανισμός (το παίζανε κοινοκτημοσύνη και έτσι, κάτι σαν κομουνιστές), η πονηρή Ελενίτσα είπε στο κανακάρη της ότι έπρεπε να τα έχουν καλά με τους Χριστιανούς που είχαν φτιάξει και το κόλπο με την πυραμίδα, αρπάζοντας το χρήμα από τους ηλίθιους που τους πίστευαν δήθεν για να σώσουν την ψυχή τους.

Πράγματι, έτσι και έγινε. Ο χαζούλης, καθιερώνει σαν επίσημη πλέον θρησκεία του ανατολικού κράτους της ρώμης τον χριστιανισμό, αλλά να ξέρετε ότι ποτέ μα ποτέ ο ίδιος δεν έγινε χριστιανός και αφήστε αυτά που λένε.

Τώρα όμως έπρεπε να κάνει και κάτι ώστε να αναγνωριστεί και από τον Πατριάρχη μιας και δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν εύκολα οι χριστιανοί σαν ηγέτη τους και αυτοκράτορα μιας και είχε ξεκάνει όλους τους γύρο του. Εμ, δεν μπορείς (ήταν και αρχή ακόμα, πιο νωπά τα πράγματα), από την μια να διδάσκεις αγάπες και λουλούδια και από την άλλη να αναγνωρίζεις δύο φονιάδες σαν ηγέτες σου.

Μια και δυο πάει η Ελένη και βρίσκει δήθεν τον σταυρό που είχαν σταυρώσει τον Χριστό. Τώρα πως διάβολο αναγνώρισε ότι το ξύλο αυτό ήταν από τον σταυρό του χριστού κανείς δεν μπορεί να μας πει (όχι αρλούμπες με στοιχεία). Άσε που μετά από τόσα χρόνια κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει ροκανίδια το ξύλο.

Για να μη μακρηγορώ (θα ασχοληθώ άλλη φορά με το θέμα, γιατί τώρα το έβαλα εκτάκτως), φέρνει πίσω τις σανίδες και για αυτό και μόνο (λόγο σανίδας, ε, ρε βρεγμένη σανίδα που θέλανε και θέλουνε), ο μάγκας ο Πατριάρχης ανακηρύσσει και τους δύο αγίους. Τώρα πόσο άγιοι μπορεί να είναι άνθρωποι που έκαναν μπάνιο με αίμα, είναι άλλη φάση.

Αυτά λοιπόν από το αιρετικό με κάθε είδους θρησκεία μικρό λαχανικό και ας με συγχωρήσουν για άλλη μια φορά αυτοί που γιορτάζουν σήμερα. Χρόνια σας πολλά λοιπόν…