ΕΙΜΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Μπαίνεις στο ταβερνείο, κοιτάς αριστερά, κοιτάς δεξιά, κάτι ψάχνεις. Σε πλησιάζει το ιδρωμένο γκαρσόνι. Παρακαλώ; Θα καθίσετε; Όχι έτσι μπήκαμε, για να δούμε πόσο όμορφος είσαι. Περάστε, καπνίζετε; Ναι. Α, τότε από εδώ παρακαλώ.

Κάθεσαι, το τραπέζι σου είναι καπνιστών, το ακριβώς διπλανό από εσένα τραπέζι είναι αυτών που δεν καπνίζουν, αυτοί που θα ζήσουν μερικές ώρες παραπάνω από εσένα.

Τα δύο τραπέζια δεν τα χωρίζει τίποτα, απλά το ένα έχει τασάκι επάνω, το άλλο όχι. Το σκέφτεσαι, λες να ανάψω τώρα ή να μην ανάψω. Αλλά αφού ο άλλος που θα ζήσει δεν σέβεται τον εαυτόν του που ο ταβερνιάρης τον έχει κοροϊδέψει δήθεν ότι τον έβαλε να καθίσει στους μη καπνίζοντες, εσύ θα ντραπείς;

Ανάβεις, από όρεξη για κορόιδεμα, αρχίζει να φυσάς τον πυρηνικό σου καπνό κατά την αστεία μούρη του μη καπνιστή. Βρε που θα πάει λες, θα μου την πει, και τότε γράψει αλλοίμονο πονηρέ έλληνα ταβερνιάρη μου.

Δεν βαριέσαι, ίσα, ίσα το απολαμβάνει ο αποχαυνωμένος, σου λέει αφού δεν έχω τασάκι στο τραπέζι και ο ταβερνιάρης με έβαλε στους μη καπνίζοντες, άρα δεν κινδυνεύω…!

Πλάκα έχουμε τελικά. Γιατί να μην έχουμε, εδώ τόσα χρόνια τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς ψηφίζουμε, αυτά θα καταλάβουμε; Ωχ, αδελφέ, εμείς θα βγάλουμε τον φίδι από την τρύπα. Από πια τρύπα βρε ηλίθιε; Στην δικιά σου τρύπα έχει μπει το φίδι αλλά το έχεις συνηθίσει και δεν το καταλαβαίνεις.

Πάντως πολύ μου αρέσει αυτός ο ελληνικός τρόπος προστασίας των μη καπνιστών, έχει πολύ γέλιο λέμε. Άντε πάω τώρα να φυσήξω στους μη καπνίζοντες λίγο καπνό και τα λέμε αύριο, γιατί με τέτοια ζέστη δεν λέει να μένεις στο σπίτι.

Επειδή όμως δεν είμαι οικολόγος, πριν φύγω, θα ανάψω το κλιματιστικό, έτσι για να μολύνω την ατμόσφαιρα και για να μπορώ να λέω ότι ανήκω στην άρχουσα τάξη που δεν δίνει δεκάρα για το περιβάλλον, όχι παίζουμε…!