ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Για να δούμε όμως εάν υπάρχουν μεγάλες διαφορές από τους πολλούς θεούς και τον έναν; Ε, πραγματικά, εάν κανείς εξετάσει καλά τα πράγματα, θα δει ότι οι διαφορές είναι πολύ λίγες, αλλά γίνονται πολύ πιο σκληρές. Βλέπετε η προηγούμενη θρησκεία ήταν πολύ πιο ήπια, πολύ πιο δημοκρατική. Αυτό βέβαια ήταν πολύ επικίνδυνο για τους «λίγους». Ο πολύς πολιτισμός της προηγούμενης θρησκείας είχε άσχημα επακόλουθα που έγιναν αντιληπτά αρκετά γρήγορα από τους «λίγους». Άρχισαν να αναπτύσσονται επιστήμες, η μόρφωση, πράγματα που είχαν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικά για τους «λίγους», διότι πολλοί φτωχοί είχαν αρχίσει να έχουν τις ευκαιρίες τους για μόρφωση, αυτό βέβαια σίγουρα δεν ήταν καθόλου αρεστό για τους «λίγους». Ξέρετε η μόρφωση είναι ικανοί να φτιάξει μυαλά που θα μπορούν να βλέπουν, να καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά ήθελαν οι «λίγοι» για τους πολλούς.

Ένα τα παιδιά των φτωχών μπορούσαν να μορφώνονται, δεν θα ήταν κανένα από αυτά να εργαστεί σαν δούλος στους πλούσιους. Είναι κατανοητό, ότι αν κάποιος είναι μορφωμένος, γνωρίζει μαθηματικά, αστρολογία, ιατρική, γεωμετρία κλπ, κλπ, τότε δεν θα δεχόταν με τίποτα να γίνει ένας απλός δούλος που θα υπάκουε «τυφλά» στο κάθε τι που θα τον διέταζε ο πλούσιος αφέντης του. όταν λοιπόν είδαν ότι τα πράγματα πήγαιναν να ξεφύγουν από τα χέρια τους, τότε άλλαξαν τα πράγματα. Έφεραν και εγκαθίδρυσαν τον έναν θεό. Το πρόσωπο αυτού του θεού, ήταν αναγκαίο να είναι για λίγο διάστημα σκληρός, πολύ σκληρός.

Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί ο Θεός αυτός θα έπρεπε να γίνει σκληρός, εκδικητικός και γεμάτος από ου. Θα προσπαθήσω να δώσω την απάντηση, σκεπτόμενος σαν και αυτούς. Επειδή τα σχέδια τους ήταν μακρόπνοα και με προβλεπτικότητα σε βάθος χρόνου, έπρεπε να τον παρουσιάσουν σκληρό μιας και το πέρασμα από τους ανεκτικούς θεούς θα έπρεπε να γίνει βίαια, αλλά ήξεραν επίσης ότι ο σκληρός αυτός θεός θα γινόταν πολύ πιο θαυμαστός από τους πολλούς μιας και κάποια στιγμή θα θυσίαζε τον ίδιο του τον γιο για το καλό των πολλών.

Τώρα γιατί πρέπει εγώ να δεχθώ χωρίς καμιά διαμαρτυρία ότι ο γιος του θεού θυσιάστηκε για το δικό μου καλό δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί κανείς από εμάς δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί ο πανίσχυρος θεός δεν τιμώρησε τους δήθεν κακούς και προτίμησε να θυσιάσει τον γιο του; Βλέπετε ότι αν κάποιος αναρωτηθεί θα καταλάβει ότι το λεγόμενο «πανίσχυρο» του θεού γίνετε ένα απλό τίποτα. Πιστεύετε ότι αν υπήρχε τέτοια δύναμη που κάθε τόσο κόπτετε για το παγκόσμιο καλό, θα θυσίαζε τον μοναδικό γιο του; Αφού κατείχε τόσο μεγάλη δύναμη δεν θα χρειάζονταν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να μας συνετίσει. Πάντως πρέπει να σημειώσω ότι οι εμπνευστές όλου αυτού του «κατασκευάσματος» δεν διαθέτουν μεγάλη φαντασία, επειδή οι εμπνευσμένοι θεοί τους, βλέπουμε ότι θυσιάζουν συνέχεια τους γιους τους. Θα μπορούσαν να βρουν κάτι διαφορετικό από το σχεδόν ίδιο και ίδιο. Βέβαια υπάρχει και μια ακόμα εκδοχή που λέει ότι η μασημένη τροφή είναι πολύ πιο ευκολοχώνευτη.

Αλλά από ότι φαίνετε πάμε να ξεφύγουμε και πάλι. Ας έρθουμε λοιπόν στην Χριστιανική θρησκεία. Αυτή και αργότερα ο Μωαμεθανισμός ήταν από τις θρησκείες που κυριολεκτικά πάτησαν πάνω στην θρησκεία των πολυθεϊστών. Αν κανείς εξετάσει με προσοχή αλλά και σε βάθος την Χριστιανική θρησκεία, τότε θα ανακαλύψει τόσες ομοιότητες με την πολυθεϊστική θρησκεία του 12^α θεού που είναι σαν να γράφτηκε με πιστή αντιγραφή, που ο «εμπνευσμένος» συγγραφέας της, το μόνο που έκανε ήταν να αλλάξει μόνο τα ονόματα. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλοι οι ναοί ή σχεδόν όλοι οι ναοί των πολυθεϊστικών θρησκειών, καλύφθηκαν από τους νεότερους Χριστιανικούς ναούς.

Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι να εξετάσουμε για το πια από τις θρησκείες είναι η καλύτερη, αλλά ο σκοπός μας είναι να δούμε ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Επειδή όμως βρισκόμαστε να εξετάζουμε τον Χριστιανισμό, θα αρχίσουμε να εξετάζουμε την ανάγκη της δημιουργίας αυτής της θρησκείας. Φαίνετε λοιπόν ότι είχε ωριμάσει ο χρόνος που θα έπρεπε να αντικατασταθεί η προηγούμενη θρησκεία μιας και δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά πλέον υπηρεσία στους «λίγους». Πριν όμως από τον Χριστιανισμό, προσπάθησαν να επιβληθούν με την δημιουργία αυτοκρατοριών, όπως ο Μ. Αλέξανδρος, δυστυχώς όμως για αυτούς δεν κατάφεραν τίποτα, όχι γιατί θεώρησαν ότι βία είναι σκληρό μέτρο, αλλά δεν ήταν εύκολο, όσο και αν ο Μ. Αλέξανδρος έδειχνε ανοχή στους κατακτημένους απ’ αυτόν λαούς, έτσι αποφάσισαν ότι μέσω της θρησκείας θα ήταν πιο εύκολη η παγκόσμια επιβολή των νόμων τους, φυσικά πριν επιβάλουν την μονοθεϊστική ή αν θέλετε τις μονοθεϊστικές θρησκείες τους, δημιούργησαν έναν εικονικό, κοινό εχθρό των λαών που δεν ήταν άλλος από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Φυσικά όλα όσα συνέβαιναν ήταν κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση των ιερατείων. Η αρχή που τους διέπει είναι μια και μοναδική. Πρώτα δημιουργούμε έναν εικονικό εχθρό, μετά βάζουμε κάτι, δήθεν καλό που δήθεν πάλι, θα καταπολεμήσει τον προηγούμενο κοινό εχθρό. Το βέβαιο είναι ότι όλα έχουν ένα και μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς και αυτό δεν είναι άλλο παρά μόνο τα συμφέροντα των «ολίγων».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ