Η αποκορύφωση έρχεται με την Πρωτοχρονιά αλλά το έχουν κάνει τόσο συγκεχυμένο όλο αυτό ώστε είναι αδύνατον να καταλάβουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε, την γέννηση του Χριστού; Την αρχή του χρόνου ή όλες τις άλλες γιορτές; Το μυαλό μας είναι κολλημένο σε μια δήθεν υποχρέωση που έχουμε στους εορτάζοντας και όχι μόνο. Ακόμα και κανείς από τους φίλους μας να μη γιορτάζει, μας έχουν περάσει στο υποσυνείδητο μας ότι πρέπει να ανταλλάσσουμε δώρα. Δώρα που πολλές φορές είναι άχρηστα. Κι όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, τότε θα ήταν πολύ καλύτερα να αγοράζουμε κάποιο πράγμα στον εαυτό μας, μιας και αυτό θα ήταν κάτι που πραγματικά θα το είχαμε ανάγκη και όχι να αγοράζουμε στους άλλους πράγματα που στο τέλος τα πετάνε μιας και ποτέ δεν θα τα αγόραζαν οι ίδιοι για τον εαυτόν τους. Κι όμως αυτή αίσθηση της δήθεν υποχρέωσης μας να ανταλλάσσουμε δώρα έχει ένα και μόνο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Μα η μαζική κατανάλωση από τις μάζες.

Μας έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο ξεφτίλας, ώστε πιστεύουμε και καλά ότι εάν δεν «δωροδοκήσουμε» τον φίλο και αυτός εμάς, τότε δεν θα υπάρχει φιλία. Εάν όμως κάποιος που νομίζουμε ότι είναι φίλος, θυμώσει γιατί δεν του δώσαμε δώρο εκείνη την εποχή, τότε με συγχωρείται, αλλά αυτός δεν πρέπει να θεωρείτε φίλος μας.

Άρα λοιπόν η θρησκεία είναι ο μοχλός που στηρίζει ή υποκινεί αν θέλετε την κατανάλωση. Η θρησκεία είναι αστείρευτη πηγή κέρδους για τους «λίγους». Σε μας (τις μάζες) έχουν απλά εμφυτεύσει την υποχρέωση μας να αγοράζουμε στο όνομα μιας ανύπαρκτης δύναμης. Τα πάντα στην εποχή των μεγάλων γιορτών κινούνται γύρω από ένα και μοναδικό άξονα, τον άξονα των αγορών. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν παρά μόνο λίγα χρήματα, προσπαθούν να συμμετάσχουν σε αυτό το τρομερό αιμοβόρο παζάρι. Πόσες φορές κάποιοι από εμάς δεν έτυχε να αισθανθούμε ντροπή γιατί δεν είχαμε να αγοράσουμε κάτι; Πολλές φορές. Αρκεί κάποιος από μας να βγει εκείνη την ημέρα στους δρόμους και να αρχίσει να παρατηρεί κάποιους ανθρώπους να προσπερνούν τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, μόνο και μόνο γιατί στην τσέπη τους δεν κουδουνίζουν χρήματα. Ξέρετε γιατί το κάνουν αυτό; Είναι ο φόβος του υποσυνείδητου, νομίζουν ότι αν σταθούν μπροστά στην στολισμένη βιτρίνα, ενδέχεται όλοι οι άλλοι να καταλάβουν ότι δεν έχουν να αγοράσουν.

Παρ’ όλα αυτά διατηρούν τις ελπίδες τους, προσεύχονται στον θεό τους, που όλα εν σοφία τα εποίησε, αλλά παρ’ όλα αυτά περιμένει τις προσευχές των αναξιοπαθούντων για να βοηθήσει, γιατί μην αμφιβάλετε καθόλου ότι όλα είναι στημένα πάνω σε μια αρχή. Στην αρχή που δεν είναι άλλη από το «Πάρε Δώσε». Ακόμα και ο πανάγαθος θεός περιμένει να του δώσουμε για να μας δώσει. Τι περίεργη σχέση μα την αλήθεια;

Κι όμως οι ιερείς τούτου του θεού μας απέτρεψαν και μας αποτρέπουν να προσφέρουμε θυσίες, λέγοντας: «… ο θεός δεν θέλει θυσίες, όπως έκαναν οι παγανιστές της αρχαίας θρησκείας, ο θεός θέλει…», ναι φίλοι μου δεν θέλει θυσίες ζώων, δεν θέλει τρόφιμα, όπως έκαναν παλιά με τους αρχαίους θεούς. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο σημερινός θεός, ο ένας, ο μοναδικός ο δίκαιος, θέλει αμοιβές χρηματικές, θέλει αγορά, χρήμα, χρυσό, άλλωστε αυτό φρόντισαν να το κάνουν γνωστό από την αρχή της γέννησης του γιου του. Μη ξεχνάμε ότι τα πρώτο δώρο που πήρε από τον «μάγο» ήταν χρυσός και ακολούθησαν τα σμύρνα κλπ. Άρα η ύπαρξη του θεού οφείλετε στην ύλη, στα υλικά αγαθά, χωρίς αυτά δεν θα είχε αξία να τον συντηρούν.

Μη ξεχνάμε επίσης ότι επειδή μας θεωρούν —και ίσως έτσι να είναι— αργόστροφους και ελλιπείς στα μυαλά, τις διαταγές του θεού —μέσω του γιου του— μας τις έδωσαν σε μικρά–μικρά κεφάλαια, παραβολές, ώστε να μας γίνουν κατανοητά όλα αυτά που θα μας σέρβιραν. Βλέπετε τα μεγάλα κεφάλαια είναι δυσνόητα, επειδή ακριβώς ο αναγνώστης ξεχνάει ποια ήταν η αρχή του κεφαλαίου. Πολλάκις όμως αρέσκονται στην χρησιμοποίηση πολλών μαζί δεδομένων ώστε οι μάζες να μην έχουν την δυνατότητα της ενδελεχούς επεξεργασίας των δεδομένων. Με απλά λόγια, να μην μπορούν να απομονώσουν κάποιο συγκεκριμένο δεδομένο και να το εξετάσουν πιο βαθιά.