ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Να ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο απάτης. Ο εθελοντισμός ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια, οι μάζες νοιώθουν ότι επιτελούν έργο, αλλά καλώς ή κακός το μόνο έργο που επιτελούν όλοι αυτοί που συμμετάσχουν, είναι να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στους «λίγους», στους πλούσιους, στην λεγόμενη Άρχουσα Τάξη που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εκμεταλλεύεται χιλιάδες χρόνια τώρα, την ευαισθησία των μαζών. Ξέρω ότι κάποιοι από σας θα σκεφτούν ότι είμαι κακόβουλος και ότι κάτω από το κάθε τι προσπαθώ να ανακαλύψω κάποια απάτη. Ναι μπορεί να προσπαθώ να ξετυλίξω το καλά μπερδεμένο κουβάρι τους, αλλά σας δια βεβαιώ ότι δεν είμαι κακόβουλος. Άλλωστε δεν έχω κανένα συμφέρον να προσπαθώ να βγάλω από το «πηγάδι» τις μάζες, έστω και τις πατρίδας μου. Βέβαια δεν είναι καλό να κατηγορώ κάποιον ή κάποιους χωρίς να μπορώ να υποστηρίξω τις κατηγορίες μου. Έτσι λοιπόν σ’ αυτό το κεφάλαιο θα προσπαθήσω να σας κάνω να δείτε με τα μάτια του μυαλού το τι είναι ο εθελοντισμός. Ξέρετε; Πολλές φορές οι μάζες έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να γίνουν μέρος της δημοσιότητας. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Αν κάποιος ρωτήσει τους εθελοντές των Ολυμπιακών αγώνων, τι αισθάνονται μετά από το τέλος των αγώνων για τις εθελοντικές υπηρεσίες που προσέφεραν, αν σου απαντήσουν με ειλικρίνεια ψυχής, θα σου πουν: «… τίποτα, ένα απόλυτο κενό, νόμισα ότι θα είχα μια προβολή, αλλά…», αυτό το αλλά θα τους κυνηγά, από εδώ και πέρα, σε όλη τους την ζωή.

Ξέρετε γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που έχρισαν τον εαυτό τους «εθελοντή» γιατί το έκαναν; Γιατί ο καθένας από αυτούς, είχε την εντύπωση ότι, ατομικά, μόνο αυτός θα γινόταν το επίκεντρο για όλους τους άλλους. Αλλά φίλοι μου να είστε σίγουροι ότι η ελπίδα τους έσβησε γρήγορα, χάθηκαν, έγιναν ένα με την μάζα. Τι κατάφερε; Μα να γίνει το Κοροΐδο των πλούσιων κυριών και κυρίων των σαλονιών. Πείτε μου, ποιος από αυτούς τους δήθεν κυρίους ή κυρίες με τα συνολάκια, τα πανάκριβα συνολάκια που στοιχίζουν όσο οι μισθοί δέκα χρόνων του απλού μισθωτού, πείτε μου λοιπόν ποιος από αυτούς και αυτές προσέφεραν κάποια υπηρεσία χωρίς αμοιβή. Κι όμως όλοι αυτοί και αυτές κόπτονταν επί επτά χρόνια (από τότε που η πατρίδα μας ανέλαβε τους αγώνες), να πείσουν τις μάζες να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.

Ξέρω ότι «λίγοι» από εσάς έβαλαν το μυαλό τους να εξετάσει, γιατί όλοι αυτοί έπαιρναν παχυλούς μισθούς. Για αναρωτηθείτε, όλοι αυτοί που έπαιζαν κάποιον ρόλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ είχαν λεφτά, είχαν εργοστάσια, είχαν εταιρείες μεγαθήρια, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν προσέφερε κανείς τους δωρεάν υπηρεσίες. Όλοι έλαβαν τόσο παχυλούς μισθούς που η μάζα ούτε σε πέντε ζωές εργασίας δεν θα ελάμβανε ποτέ.

Παρ’ όλα αυτά ζήτω ο εθελοντισμός. Βρήκαν άλλο έναν τρόπο ώστε να μη ξοδεύουν τίποτα από όλα αυτά που τους μεγαλώνουν την τεράστια περιουσία τους. Εμάς μας προτρέπουν να προσφέρουμε δωρεάν τις υπηρεσίες μας, αλλά αυτοί δεν δίνουν τίποτα δωρεάν. Γιατί λοιπόν θα πρέπει εμείς να δίνουμε; Σκεφτήκατε ποτέ ότι τόσοι άνεργοι που υπήρχαν κατά την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων, θα μπορούσαν έστω και περιοδικά να κάνουν ένα μεροκάματο; Ε, λοιπόν σας πληροφορώ ότι πολλοί από αυτούς τους ανέργους, έγιναν εθελοντές! Ξέρετε γιατί;

Διότι είχαν την μεγάλη ελπίδα ότι μέσα από τον εθελοντισμό, θα μπορούσαν να βρουν μια δουλειά στο δημόσιο. Φυσικά δεν υπήρχε καμιά τέτοια περίπτωση αφού δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεχωρίσουν από την μάζα. Βέβαια το κάθε άτομο από αυτά πήγαιναν ο καθένας για τον δικό του —ίσως ανομολόγητο λόγο— και εντάσσονταν στον εθελοντισμό. Μερικές μάλιστα κοπέλες είχαν την ελπίδα κάποιας καλής γνωριμίας και ενός καλού γάμου. Όλα αυτά αν τα συνθέσει κανείς θα καταλάβει τους λόγους που οδήγησε όλους αυτούς στην δωρεάν εργασία.

Βέβαια όλες αυτές τις ελπίδες φρόντισαν να τους τις καλλιεργήσουν επί επτά ολόκληρα χρόνια, με την βοήθεια των φερέφωνων τους, που δεν είναι κανείς άλλος από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Βέβαια όταν πλέον έσβησαν τα φώτα των Ολυμπιακών Αγώνων, μαζί τους έσβησαν και οι αέρινες ελπίδες του κάθε εθελοντή.

Πρέπει λοιπόν να μάθουμε ότι κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρετε για το κοινό καλό, ούτε ξυπνάει κανείς από αυτούς ένα πρωινό σκεπτόμενος το καλό της μάζας, το μόνο που κάνουν είναι να ξυπνούν στο άνετο κρεβάτι τους, με τα μεταξένια σεντόνια, και με τον δίσκο με το πλούσιο πρωινό σερβιρισμένο από κάποια δυστυχισμένη ύπαρξη που έχει αφήσει την πατρίδα της, με την ελπίδα —και αυτή— ότι θα μπορούσε να περάσει καλύτερα υπηρετώντας, με ψίχουλα, έναντι αμοιβής, κάποια πλούσια ύπαρξη. Έτσι λοιπόν ξυπνούν και δεν έχουν σκεφτεί παρά μόνο πόσο θα αυξήσουν την περιουσία τους σε βάρος όμως της μάζας.

Αν θέλουν να προσφέρουν στις ιδέες τους, ας το κάνουν πρώτα αυτοί δωρεάν και ίσως ακολουθήσουμε και εμείς. Ακόμα και οι εταιρείες που δήθεν προσφέρουν τα προϊόντα τους χωρίς αντίτιμο, δεν το κάνουν παρά μόνο και μόνο για διαφημιστικούς λόγους. Βέβαια έβαλαν όλες αυτές οι εταιρείες τους εθελοντές να μοιράζουν τα προϊόντα τους, χωρίς να προσφέρουν παρά μόνο αέρα. Δεν είναι πολύ μακριά η εποχή που μάθαμε (από ορισμένους μόνο δημοσιογράφους, που μπορεί και αυτοί να μίλησαν μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν κανένα κέρδος από την επιχείρηση Ολυμπιακοί αγώνες), ότι στους εθελοντές δεν δίδονταν παρά μόνο ένα κρύο τοστ και ένα μικρό κουτάκι αναψυκτικό για να φάνε και να μπορέσουν να προσφέρουν τις δουλοπρεπείς υπηρεσίες τους σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονταν κατά κόρο. Τι κέρδισαν λοιπόν οι «δούλοι»; Χμ… μα την «μεγάλη» στολή που φορούσαν και μάλιστα είχαν και την υποχρέωση να την πλένουν, ξοδεύοντας όμως το απορρυπαντικό που πάλι κυκλοφορούσε κάποια εταιρεία. Ούτε τις στολές τους δεν τις έπλεναν με δικά τους έξοδα. Όχι φίλοι μου, ο δούλος δεν πρέπει μόνο να είναι δούλος, αλλά και να φαίνετε.

Ρωτήστε πόσοι από όλους αυτούς τους πλούσιους, έχει δώσει ποτέ αίμα για την ζωή κάποιου; Πόσοι από αυτούς έχει ποτέ επισκεφθεί τους βρώμικους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων για να προσφέρει λίγες σταγόνες από το αίμα του; Να απαντήσω; Μα κανείς φίλοι μου κανείς, δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την ζωή τους, μη σας πω ακόμα ότι ούτε για την ζωή της ίδιας τους της οικογένειας δεν ενδιαφέρονται.