Καλημέρα σε όλους σας. Σήμερα είπα να σας πω μια ιστορία ή μάλλον ένα παραμύθι που μπορεί όμως να είναι και αληθινό. Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι απλώς πολλά μπλα – μπλά, λέω να αρχίσω.
Μια φορά λοιπόν και έναν καιρό ήταν ένας παππάς με αξίωμα κάπου εκεί στην μακρινή Θεσσαλονίκη. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν χαλάμε, αλλά τέλος πάντων συνεχίζουμε. Αυτός λοιπόν οι παππάς ανήκει σε μια θρησκεία που λέγετε Χριστιανισμός. Αν τον ρωτήσεις τι σκατά διδάσκει αυτή η περίφημη θρησκεία, θα σου πει : «Την αγάπη τέκνον μου…», τώρα γιατί ο κάθε παππάς με αξίωμα, ενώ δεν είναι παντρεμένος, επιμένει και καλά ότι έχει τόσα τέκνα, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Την αγάπη λοιπόν διδάσκει τούτη η θρησκεία ε; Μάλιστα. Ας κάτσουμε λοιπόν να ακούσουμε πόσο αγάπη έχει μέσα του το κήρυγμα αυτού του απίθανου τύπου.
Αφού λοιπόν αράδιασε διάφορες μπούρδες (συνήθως μπούρδες λένε όλοι αυτοί οι τύποι), άρχισε να μιλάει και για κάποιους ανθρώπους που τους ονόμαζε μετανάστες. Όλοι λέει οι μετανάστες είναι παράνομοι, μαύροι (δεν είναι άνθρωποι που έπλασε ο θεός τους αυτοί; Εξάλλου θα μου πεις φταίνε αυτοί που γεννήθηκαν μαύροι ). Κατέβηκε λέει στην Αθήνα και καθώς περπατούσε μαζί με έναν δούλο του παππά (συγνώμη βοηθό τον είπε), είδε εκατοντάδες από αυτά τα παράξενα όντα και του φάνηκε ότι μαύρισε ο τόπος.
Οι μόνοι λέει που δεν ήταν μετανάστες ήταν οι έλληνες που πήγαν στην Αμερική, στην Γερμανία ή όπου αλλού πήγαν. Μόνο οι έλληνες είχαν δικαίωμα να είναι νόμιμοι όπου και αν πήγαιναν.
Όσο τον άκουγα, τόσο καταριόμουν τον εαυτόν μου, γιατί δεν είχα φροντίσει να κρατάω μαζί μου ένα από αυτά που δίνουν στα πλοία ή στα αεροπλάνα, για να μπορέσω να αδειάσω μέσα τα άντερα μου. Κάθε τόσο χοντρές γουλιές ανέβαιναν στο στόμα μου και κάθε τόσο μεγάλωνε η επιθυμία μου να ξεράσω μέσα στο χρυσό του «καπέλο».
Όσο εκθείαζε τους έλληνες, τόσο μισούσα την μάνα μου που έτυχε να είναι ελληνίδα και να με κάνει έλληνα. Μίλησε για το θαύμα της ακρόπολης και πόσο πολύ το ντροπιάζουν αυτό το θαύμα οι μετανάστες που περπατούν και αναπνέουν κάτω από αυτό. Μετά άρχισε να μπερδεύει και πάλι τους έλληνες με τους κατακτητές τους, τους Βυζαντινούς.
Επιμελώς δε, παρέλειπε να πει ποιοι κατέστρεψαν τα αρχαία θαύματα για να κτίσουν ναούς δικούς τους. Επιμελώς παρέλειπε να πει πόσες φωτογραφίες βρίσκονταν σε σταθμούς του τραίνου στην Γερμανία που απεικόνιζαν έλληνες (κατά τα άλλα νόμιμους μετανάστες), που είχαν κλέψει.
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο επιθυμούσα να τον δω κρεμασμένο από την βρώμικη γλώσσα του. Αλλά εκείνο που με έκανε να ανάψω ακόμα πιο πολύ ήταν όλο αυτό το ποίμνιο που καθόταν και τον άκουγε χωρίς να αρχίσει να τον γιουχάρει.
Πάντως αν υπήρχε κόλαση, είμαι σίγουρος, ότι αυτός ο σιχαμερός τύπος, θα είχε το πρώτο τραπέζι πίστα. Όσο για μένα; Ε, εγώ θα ήθελα να είμαι αξιωματικός στην υπηρεσία του διαβόλου και να του κάνω τα πιο όμορφα βασανιστήρια, σ’ αυτόν και σε όλο το ηλίθιο ποίμνιο του.
Ακούγοντας τον λοιπόν, αν δεν πίστευα στις αηδίες τους μια, τώρα δεν πιστεύω στο άπειρο εις το τετράγωνο. Αηδίασα εντελώς πλέον και με τους παππάδες και με τις χαζές θρησκείες τους και με όλους αυτούς που τους πιστεύουν. Καλημέρα σας και πάλι.
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου