Κάθε φορά —τον τελευταίο καιρό— που ξεκινάω να γράψω κάτι (τώρα θα μου πεις γράφουν και τα ραπανάκια;), στο μυαλό μου έρχεται μια φράση. Ποια; «Μια φορά και έναν καιρό», αυτή είναι η φράση που θέλω να ξεκινήσω. Γιατί; Να σας πω την αλήθεια, ούτε και εγώ ξέρω.
Εκείνο όμως που έχω διαπιστώσει είναι ότι τούτη την εποχή μου έρχονται στο μυαλό τα χρόνια εκείνα που και εγώ ήμουν νεαρός είκοσι χρονών και πίστευα στις ανοησίες του Ανδρέα Παπανδρέου και έτρεχα δεξιά και αριστερά με ένα όνειρο. Να φύγει από την εξουσία ο περίφημο εθνάρχης του κώλου. Και έφυγε παιδιά ο εθνάρχης του κώλου και ήρθε ο μέγας και πολύς Ανδρέας Παπανδρέου, με κλεμμένα από την αριστερά συνθήματα —που τότε δεν το καταλαβαίναμε— και νομίσαμε ότι η Ελλάδα πράγματι θα ανήκει στους έλληνες.
Σκατά, η Ελλάδα είχε αρχίσει να ανήκει στα πεινασμένα ρεμάλια που ο περίφημος Ανδρέας είχε μαζέψει γύρω του. Εμείς βέβαια ήταν αδύνατον να το καταλάβουμε. Είχαμε κλειστά τα μάτια και τα αυτιά μας. θέλαμε μόνο να φύγει ο εθνάρχης, φασίστας Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Τότε λοιπόν δούλευα σε μια μεγάλη αποθήκη ηλεκτρικών ειδών. Το αφεντικό μου από την Κρήτη, φανατικός ΠΑΣΟΚΟΣ και αυτός, με έστειλε να πάω στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για να του πάρω λέει τρία εισιτήρια για κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα (δεν έβρισκε και δεν θυμάμαι για πιο ντέρμπι επρόκειτο).
Έτσι ξεκίνησα από την Κυψέλη (εκεί ήταν η δουλειά) και κατέβηκα στην Αθήνα. Ανέβηκα στον όροφο που μου είχε πει, βρήκα το γραφείο και τον άνθρωπο που ήταν μέσα (είχε συνεννοηθεί από πριν το αφεντικό) και εκείνος μου είπε να περιμένω λίγο. Δεν με ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς θα περνούσε και η ώρα μου χωρίς δουλειά.
Κι όμως. Τότε κατάλαβα τι εστί ΠΑΣΟΚ ή τέλος πάντων πολιτική. Στο γραφείο έμπαιναν άνθρωποι από κάθε στρώμα του λαού. Ζητούσαν φυσικά ρουσφέτια. Άκουγα λοιπόν τον τύπο πίσω από το γραφείο να λέει σε όλους : «Αυτά παιδιά τελείωσαν. Το ΠΑΣΟΚ, δεν κάνει ρουσφέτια…». Μέχρι εδώ καλά και μάλιστα πολύ το ευχαριστιόμουν που υποστήριζα ένα κόμμα που επιτέλους είχε κόψει τα ρουσφέτια.
Να όμως που εμφανίστηκε ένας τύπος που ο άλλος του γραφείου φαίνεται πως τον ήξερε καλά. Αφού τα είπαν για λίγο, έπεσε και το «…η ανιψιά μου θέλει δουλειά…». Τότε ο τύπος του γραφείου του είπε ότι από Δευτέρα θα μπορούσε να πιάσει δουλειά στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, κάτω στο φωτοτυπικό και αργότερα βλέπαμε.
Τότε πια κατάλαβα τι παιζόταν. Το βύσμα δεν έλεγε να σταματήσει και ίσως να γινόταν ακόμα χειρότερο. Έτσι με αυτά και με αυτά φθάσαμε πια στην σημερινή εποχή, όπου όλοι οι έλληνες κυκλοφορούμε με ένα βύσμα στον κώλο μας που δυστυχώς πονάει πολύ. Φαίνετε όμως ότι πλέον το συνηθίσαμε και όταν είναι πράσινο μας αρέσει. Τέλος πάντων, αυτά και σταματάω, γιατί απλά βαριέμαι πλέον να ασχολούμαι με πράγματα που δεν πιάνουν τόπο στα μυαλά του θολωμένου από την μαλακία έλληνα…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου