Ένας κόσμος απόλυτης δουλείας και εκμετάλλευσης αρχίζει σιγά, αλλά σταθερά να ανατέλλει. Πριν μερικά χρόνια, πριν ακόμα μπούμε στην νομισματική ένωση, έλεγα σε μερικούς —σαν άλλως προφήτης— ότι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για τους πολλούς και άνοιξη για τους αιώνια ολίγους.
Κάποιοι τότε με κοίταζαν ειρωνικά και χαμογελούσαν ακόμα πιο ειρωνικά. Έλεγα επίσης ότι θα το μετανιώσουν πολύ οι μάζες που τώρα πανηγυρίζουν για την ενωμένη Ευρώπη. Πάλι ζωγραφιζόταν το χαμόγελο της ειρωνείας στην μάπα τους και ίσως μάλιστα να γελούσαν μαζί μου.
Κι όμως, εγώ ήμουν πεισμένος ότι οι λαοί πήγαιναν κατευθείαν στον άγριο, φασιστικό τους μεσαίωνα. Τελικά σε εκείνο που έπεσα έξω ήταν ότι τοποθετούσα την μιζέρια των λαών μετά από πενήντα με εξήντα χρόνια. Πίστευα δε ακράδαντα ότι δεν θα προλάβαινα τίποτα απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Δυστυχώς έπεσα έξω.
Ύστερα ήρθε η μεγάλη στιγμή. Μπήκαμε και εμείς σαν χώρα στην νομισματική ένωση. Χαμός, πανηγύρια από τις μάζες που καθοδηγούνταν από τα διεφθαρμένα δημοσιογραφικά καθίκια του κώλου. Τότε στην εξουσία ήταν ο καταλληλότερος και φυσικά ο πιο βρώμικος πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ από αυτή την χώρα —μετά μας προέκυψε ο πιο ψεύτης και χειρότερος Γιωργάκης— και τα πανηγύρια μετατράπηκαν σε χρηματιστηριακό παροξυσμό του μαλάκα που ήξερε από χρηματιστήριο κι από το χωριό του.
Και πάλι εγώ ερωτούσα κάποιους που δεν έτρωγαν ή δεν κοιμόταν για να δούνε πόσα κέρδισαν στο χρηματιστήριο. «Ρε παιδιά, πώς είναι δυνατόν να ανεβαίνει το χρηματιστήριο της Ελλάδας; Βιομηχανίες δεν έχουμε, τίποτα δεν παράγουμε, άρα σε τι επενδύεται…». Φυσικά οι καλύτερες απαντήσεις ήταν : «…άσε ρε μαλάκα, τώρα είμαστε πλέον ευρωπαίοι, έτσι είναι το κεφάλαιο…».
Εγώ συνέχιζα να πιστεύω ότι πηγαίναμε σε μετωπική σύγκρουση με την απόλυτη κατάρρευση, αλλά ποιος θα άκουγε ένα ραπανάκι; Κανείς, ακόμα και παιδιά του δημοτικού σχολείου —μη πω και νήπια γιατί θα φανώ υπερβολικός— ήταν με μια εφημερίδα —οικονομική πάντα— στα χέρια και μελετούσαν τις μετοχές.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι τότε κυβερνώντες παίζανε τις συντάξεις στα χρηματιστήρια, δήθεν επενδύοντας και με αυτό τον τρόπο τα ανέβαζαν στα ουράνια. Εγώ συνέχιζα να κάνω τον μεγάλο προφήτη και οι περισσότεροι «έξυπνοι» με κορόιδευαν που δεν έκαναν παιχνίδι στο χρηματιστήριο. Ευτυχώς δεν πτοήθηκα από τας μαλακίας τους.
Μια ωραία πρωία όμως, τους είδα να πέφτουν από τα σύννεφα (όλοι οι μαλάκες έχουν την τάση να πέφτουν από τα σύννεφα τελικά), και να χάνουν χιλιάδες euro. Είχε έρθει η ώρα που οι ολίγοι μάζευαν τα λεφτά που είχαν δώσει σε μορφή δανείου στους πολλούς για να μη καταλάβουν το σοκ της αλλαγής του νομίσματος και τα πόσα λεφτά είχαν χάσει με την αλλαγή.
Στην φτωχή δε χώρα μας, που μυστικά είχε υποστεί την μεγαλύτερη ζημία με την κατάργηση της δραχμούλας, έδωσαν και Ολυμπιακούς αγώνες, έτσι για να έχει να παίζει με κάτι ο μαλάκας της μάζας. Άλλες χαρές, άλλα πανηγύρια, μεγάλες αρπαχτές από τους εδώ ολίγους και η μάζα παρίστανε την εθελόντρια στην υπηρεσία των Ολυμπιακών αγώνων, χωρίς να παίρνει φράγκο, ενώ κάποιοι μάγκες έχοντες και κατέχοντες, έπαιρναν παχυλούς μισθούς.
Εγώ συνέχιζα να προφητεύω τα μεγάλα δεινά που έρχονταν και οι άλλοι συνέχιζαν να με χαρακτηρίζουν μαλάκα. Δυστυχώς, εγώ ο μαλάκας είχα δίκιο, αλλά τώρα δεν βλέπω κανέναν από τους μη μαλάκες να πανηγυρίζει. Είναι δε τόσο πολλοί έξυπνοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι είχαν κάνει λάθος τότε και τώρα και συνεχίζουν να πηγαίνουν (σαν έξυπνοι που είναι) και να ψηφίζουν πάλι το κόμμα που κατέστρεψε στην κυριολεξία την χώρα, με μικρά μόνο διαλλείματα διακυβέρνησης του άλλου σιχαμένου κόμματος…
Το κακό είναι που τώρα πρέπει να πληρώσει κι ο μαλάκας τις εξυπνάδες αυτών που δεν ήταν μαλάκες τότε. Δεν βαριέσαι; Έτσι γίνετε πάντα ο μαλάκας πληρώνει τις εξυπνάδες των έξυπνων. Καλή σας πείνα έξυπνοι παρέα με έναν μαλάκα σαν και εμένα…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου