Χθες λοιπόν, παρακολούθησα τις συγκεντρώσεις που έγιναν στην Αθήνα. Τρείς και ο κούκος φυσικά όπως πάντα, αλλά δεν θα ασχοληθώ με την ποσότητα τώρα. Εκείνο όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η συγκέντρωση του «ΠΑΜΕ» (που να πάμε αφού δεν ξέρετε ούτε εσείς που πάτε).
Στην αρχή τους είδα να ανεβαίνουν προς την βουλή (να καεί να καεί το μπορδέλο, αλλά είναι ότι όλοι περιμένουμε να το κάψει κάποιος άλλος όχι εμείς) με ένα van να προπορεύετε. Πάνω του είχε μικροφωνική εγκατάσταση, με πολλά μεγάφωνα που έδιναν τα συνθήματα και πίσω ακολουθούσαν σαν υποτακτικά σκυλάκια οι διαδηλωτές.
Μέχρι εδώ καλά είπα μέσα μου. Την πορεία φυσικά προστάτευαν (μη και ξεφύγει κανείς ή μπει κανείς άλλος μέσα στους συγκεντρωμένους). Συνέχισαν να ανεβαίνουν προς το Σύνταγμα (που πολλές φορές όλοι ονειρεύονται τα κουφάρια των πολιτικών να αιωρούνται άψυχα από ένα σκοινί, στην μεγάλη πλατεία), ενώ σημαίες ανέμιζαν με το λογότυπο του «ΠΑΜΕ» (και να ήθελες να πας δεν σε αφήνουν αν δεν είσαι μέλλος ή συγγενείς τους).
Συνέχισα να τους ακολουθώ (παράλληλα). Κάποιοι μάλιστα με κοίταζαν παράξενα, σαν να ήμουν εξωγήινος (τώρα θα μου πεις όλοι θα παραξενευόταν αν έβλεπαν ένα ραπανάκι να πηγαίνει παράλληλα με μια πορεία). Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αλλάξω δρόμο μη τυχόν και με παρεξηγήσουν, αφού αυτοί ξέρουν ακόμα και τι χρώμα βρακί φοράει ο καθένας τους.
Τελικά για να μη σας κουράζω άλλο, έφτασα πρώτος στην πλατεία απέναντι από τα ΜΑΤ (τις γνωστές Φιλιππινέζες της εκάστοτε κυβέρνησης —αυτό το έχω κλεμμένο από την «ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ»—). Εκεί προϋπήρχε μια άλλη συγκέντρωση εργαζομένων (για πόσο ακόμα θα είναι εργαζόμενοι) και φώναζαν διάφορα συνθήματα.
Έμεινα στην άκρη και περίμενα να δω πότε θα έφταναν και οι διαδηλωτές του «ΠΑΜΕ». Πράγματι, δέκα λεπτά αργότερα έφτασαν. Το van έκανε δεξιά προς τον Εθνικό κήπο και σταμάτησε μετά από 100 περίπου —ε, δεν πήρα και το μέτρο να μετρήσω— πιο πέρα για να καλύψει την ουρά των διαδηλωτών του «ΠΑΜΕ».
Εγώ πάλι περίμενα (πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία), να ενωθούν με τους ήδη παρευρισκόμενους απέναντι από τα ΜΑΤ. Εμένα μου λες; Κράτησαν μια τεράστια απόσταση από τους άλλους —λες και φοβήθηκαν μη κολλήσουν λέπρα— και άρχισαν να αναπαράγουν τα συνθήματα που τους έδιναν από το van. Αφού φώναξαν τα συνθήματα της δεκαετίας του 40’ και του 50’, μέσα σε ένα λεπτό ακούστηκε η φωνή από το van να τους λέει : «Σύντροφοι, αφήνουμε τις σημαίες στο van και αποχωρούμε προς το βάθος, δεξιά».
Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω, ότι κουβάλησαν όλα αυτά τα όντα, για να δηλώσουν απλά την παρουσία τους, να διαφημίσουν το λογότυπο του «ΠΑΜΕ» και μετά να αποχωρήσουν λες και κάποιος τους είχε βάλει νέφτι στον κώλο. Ρε αδερφέ, αυτό που έκαναν έμοιαζε σαν να έλεγαν στους άλλους συγκεντρωμένους ότι εμείς ξεχωρίζουμε, ερχόμαστε για ένα λεπτό για να μη πείτε ότι δεν κάναμε το καθήκον μας και την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Εσείς που δεν είστε του κόμματος είστε αλήτες.
Ε, όχι λοιπόν κύριοι σύντροφοι, έτσι δεν ξεκινάει πόλεμος κατά του ΓΑΠ, που κάθε τόσο λέει η Παπαρήγα, έτσι ξεκινάει θεατρική παράσταση και μάλιστα κωμωδία που σκοπό έχει να κάνει αντίπραξη στο δράμα του ελληνικού λαού. Αν είναι έτσι, τότε μεταξύ συντρόφου και φασίστα, επιλέγω τον δεύτερο μιας και μπορεί να έχω την δυνατότητα να δώσω μάχη κατά όλων αυτών που μου πίνουν το αίμα.
Καλημέρα σύντροφοι και στην επόμενη συγκέντρωση, μη κάτσετε ένα λεπτό, γιατί μπορεί να κάνετε κακό στον καπιταλισμό που λέτε ότι πολεμάτε. Να κάτσετε δεκαπέντε δευτερόλεπτα το πολύ. Όσο δηλαδή απαιτείται για να σας πάρει η τηλεοπτική κάμερα κάποιου καναλιού…
0 ΠΟΤΙΣANE:
Δημοσίευση σχολίου