Η ιστορία ενός μαλάκα...

Σήμερα αποφάσισα να σας διηγηθώ μια ιστορία που ξεκίνησε περίπου πριν εξήντα χρόνια. Φυσικά τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.

Μια φορά (που να μην έσωνε) και έναν καιρό (που πάλι να μην έσωνε), ήταν ένας που τον έλεγαν Γιώργο Παπατζή και μετά κάποιοι τον ονόμασαν κωλόγερο της δημοκρατίας (που και αυτή ήταν, όπως και τώρα του κώλου).

Αυτός λοιπόν είχε αναλάβει τα ινία μιας χώρας που αποτελούνταν από έναν λαό που κοιμόταν (συνεχίζει να κοιμάται), όρθιος. Αυτόν λοιπόν τον κωλόγερο τον νόμιζαν για πολύ δημοκράτη. Τέλος πάντων, αυτός λοιπόν ο κωλόγερος είχε και έναν γιο που το όνομα του ήταν Ανδρέας Παπατζής, που ήταν παντρεμένος με μια κουφάλα Αμερικάνα.

Με αυτήν έκανε παιδιά (που μακάρι να γεννούσε πέτρες). Τα παιδιά λοιπόν αυτά ήταν βλαμμένα από την μια και από την άλλη δεν έβλεπαν καθόλου τον πατέρα τους. Έτσι ήταν που ήταν τελείως βλαμμένα, μεγάλωσαν και κάτω από την καθοδήγηση της μαμάς τους και απόγινε το πράγμα.

Ο ένας από αυτούς ανακατεύτηκε κι αυτός με την πολιτική μιας και ο πατέρας του κατάλαβε ότι αν δεν τον έβαζε στην πολιτική, η μόνη δουλειά που θα μπορούσε να κάνει ήταν να παίζει το πουλί του. Στην αρχή ο βλαμμένος είχε αμερικάνικο όνομα, αφού η μάνα του ήταν Αμερικάνα. Ο βλαμμένος από την άλλη ο παππούς ήθελε να του δώσουν το δικό του όνομα και έτσι τον ονόμασαν Γιώργο.

Τα χρόνια πέρασαν, από γενιά σε γενιά οι βλαμμένοι της χώρας τους ψήφιζαν συνεχώς. Έτσι κάποια στιγμή έφτασαν να ψηφίσουν και τον μεγαλύτερο βλάκα της οικογένειας. Κι όμως ναι τον ηλίθιο αυτόν τον έκαναν άρχοντα και μάλιστα με εντελώς λευκή επιταγή.

Τώρα διοικεί την χώρα των ηλίθιων και τους πατάει συνεχώς κάτω. Έχει καταστρέψει την χώρα μιας και κάποιοι τοκογλύφοι του υποσχέθηκαν μια θέση κάπου στις Βρυξέλλες ή στην Νέα Υόρκη αν κατάφερνε (δυστυχώς τα κατάφερε), να ξεπουλήσει τα πάντα σ’ αυτούς.

Πολύ λένε ότι είπε ψέμματα για αυτό οι ηλίθιοι τον έκαναν πρωθυπουργό, επειδή λέει τον πίστεψαν. Κι όμως, έπρεπε να το είχαν καταλάβει από την αρχή. Γιατί δεν μπορούσε ο απερχόμενος μάπας να λέει τόσα κατά και ο επερχόμενος να τάζει λαγούς με πετραχήλια. Άρα δεν υπάρχει δικαιολογία. Γιατί απλά ο λαός αυτής της χώρας αρέσκεται να τον διοικούν κόπανοι, ψεύτες και κλέφτες. Αρκεί να γλείφει κι αυτός ένα κόκκαλο. Τώρα πια του πήραν και το κόκκαλο και τι κάνει; Τίποτα απολύτως, περιμένει την παναγία, τον Χριστό και τους ανύπαρκτους γενικά τύπους να τον βοηθήσουν μπας και δεν αναγκαστεί να σηκωθεί από τον καναπέ του.

Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από αυτά που θα ακολουθήσουν και θα πρέπει να περιμένετε για να μάθετε τι θα γίνει παρακάτω, αν και πολλοί από εσάς το ξέρουν ήδη τι θα γίνει παρακάτω. Αυτά προς το παρόν και συνεχίστε να λέτε το ελληνικό «Ωχ αδερφέ, έχει ο Θεός», μη τυχόν χαλάσουμε και την παράδοση έτσι;