Ουστ δειλοί...

Ένα καλό που έκανε το μνημόνιο είναι ότι εμείς οι Έλληνες καταλάβαμε επιτέλους πόσο δειλός λαός είμαστε και ότι ουδεμία σχέση έχουμε με αυτό που κάθε φορά (κάποτε), επικαλούμασταν. Τους αρχαίους προγόνους μας. Αυτοί πολεμούσαν, δεν λογάριαζαν αν η χώρα τους ήταν μικρή και θα ήταν αδύνατον να τα βάλουν με τους Πέρσες, ούτε ο Κολοκοτρώνης φοβήθηκε την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Αντιθέτως μάλιστα, με μια χούφτα «ξυπόλητους» τα έβαλε με μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Σήμερα; Α, σήμερα, απλά καθόμαστε στον καναπέ μας και προσευχόμαστε ότι το σάπιο, σκουληκιασμένο πολιτικό σύστημα θα μας λυπηθεί, χωρίς εμείς να σηκωθούμε από τον καναπέ μας, που πλέον έχει αρχίσει να μυρίζει σκατίλα από το κάτσε – κάτσε.

Μέχρι τώρα κατέβαινα σε κάθε διαδήλωση που γίνονταν. Τώρα πια δεν πρόκειται να κατέβω σε καμία, γιατί αισθάνομαι εντελώς μαλάκας. Δεν θα γίνω εγώ σάκος του μποξ για να κάθετε ο κόπανος στον καναπέ του και να με βλέπει από την τηλεόραση το πόσο ξύλο θα φάω και αν πετύχω κάτι, να επωφεληθεί και ο αλήτης του καναπέ.

Άντε λοιπόν να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας. Που είναι οι άνεργοι; Εγώ ρε κόπανοι και δουλειά έχω και λεφτά, γιατί λοιπόν θα πρέπει να τρώω ξύλο για εσάς;

Ε, λοιπόν θα κατέβω ξανά σε διαδήλωση μόνο αν δω ότι αυτοί που έχουν κατέβει είναι πάνω από εκατομμύριο, αλλιώς άντε στα τσακίδια δειλοί τεμπέληδες. Α, και για να προλάβω κάποιους που θα το παίξουν θυμωμένοι, άντε γαμηθείτε κόπανοι θα τους απαντήσω.

Αυτά δειλέ έλληνα και στα παπάρια μου αν θυμώσεις για αυτά που σου γράφω. Σου μιλάω στην γλώσσα σου μαλάκα. Κάτσε στον καναπέ σου, μη σηκώνεσε και αναδυθεί η σκατίλα σου...